ÜŞÜYORMUŞ GİBİYDİM

Ve yaðmur yaðýyordu, sessizce yürüyordum,
Sanki daðlar tepeler aþýyormuþ gibiydim.
Ardýmdan yýllanmýþ bir hasreti sürüyordum,
Avuçlarýmda hicran taþýyormuþ gibiydim.

Yanaðýmdan usulca bir damla indi o an,
Yüreðime tonlarca gam yükü bindi o an,
Hüznün kirpiklerime buðusu sindi o an,
Vuslatsýz bir gurbeti yaþýyormuþ gibiydim.

Yaðmur yaðdýkça aktým dert nehrinin seliyle,
Kaç köþe döndüm bilmem içimdeki deliyle,
Gözlerimi silerken baþkasýnýn eliyle,
Kabuk tutmuþ yaramý kaþýyormuþ gibiydim.

Aklýma giydirdiðim pespaye bir kýlýktý,
Bilmem düþüncelerim kaç parçaya bölüktü,
Islaktým, titriyordum oysa hava ýlýktý,
Ama ben zemheride üþüyormuþ gibiydim.

Bir ânýmda piþmanlýk, bir ânýmda öç vardý,
Düþünceler akýyor, yüreðimden göç vardý,
Ne dur demeye derman ne gitmeye güç vardý,
Uçurumdan aþaðý düþüyormuþ gibiydim.

Gözlerimdeki matem ne aþka ne meþkeydi,
Ahtan çok daha öte, tarifsiz bir keþkeydi,
Aþinasý deðildim, bu seferki baþkaydý,
Dönüþsüz diyarlara koþuyormuþ gibiydim.

Nice zamandan sonra yaðmur dindi, ben durdum,
Titreyen yumruðumu üç kez baðrýma vurdum,
Vicdan mahkemesini son hüküm için kurdum,
Bütün anýlarýmý boþuyormuþ gibiydim.

Aydýn YÜKSEL-ANKARA
30.10.2023 Cumartesi-15:14

Sosyal Medyada Paylaşın: