Kaktüs

günün kýzýl saçlarýyla sallanýr karanlýk
koynunda güneþli baharlar
saklar kördüðüm bakýþlarýmý
sessizce dokunduðum bir bilmeceden
ay vurur tenime
yüzümde yaralanýrým
yosun tutmuþ geceler avuçlarýmda
yalnýzlýðýn tadý






baþlarý dýþarýya bakan giz pencereler
sözlerimi býrak
bir þiir geniþliðinde koþarken at çýngýraklarý
uykularýmdan boþalsýn
damarlarýmda ýslanan hüzün
dalgalarýnda küçücük
kanatlarým





mýsralarýmda ovalanan boþluðun
sonsuz çiçekleri
rüzgar duvarlarýn tozunu silkelerken
insandan insana çoðalýrken saðanak doðumlar
öldü ruhumda þekillenen düþler
kamburdan bir meleðin
uçurumlarýnda soluyorum
ve içimde daðlanan sýrla
bir akþamüstüne kaktüs açýyorum
tersyüz sokaklarýmda
topraðýn gürültüsünü içer sular
büyük saksýlara yerleþir ýslýklar
yüreðimin ucunda
bir mum’un öpüþüne ince parmaklarýmla
dalgalanýrým..






takvime sýðýndýðým sýðýnaklarda
mühürlü hallerim
cennet yaþlanýyor aðýtýnda
sürgününe boy veren özlemlerim
sertleþen gecede
ay siliyor camlarý
ellerim kirlenmesin diye
gözlerimi kapatanlara...





kentin ceplerine biriken adamlarýn oyuncaklarýnda
unutamýyorum parçalarýmý
ah bu baþýma gelenleri
dilinde çoðaltanlar
neden sesimi düþür müyorsunuz duvarlarýnýzdan
çorak topraklarýn tomurcuðuyla büyüyen
ne varsa
mavi bir çocuk olsun gözlerime

þehir bana yüklenme
kolundan vurulur þiir

...
Sosyal Medyada Paylaşın: