şiir Diye YAZDIM

Bismillahirrahmanirrahim


I. Bal (Bir Mana)
Secdede insan gönlüne vurdu yakamozlandý beþ vakit
Denizler umman akardý ben de bir akarsuydum abdest giydim
Evim bir ses ki en yüce çýðlýk ezandý duydu kulaklar vardý
Uyku huþu girdabýyla dolandý kul boyun ey yalnýz Allah’a
Kalktým gonca çiçek bahçesinde ayýldým bin çiçekli bir gülistan
Kalktým toprak havuzunda ayaklar sema vardý kuþlar vardý nebat
Anladým bura dünyadýr nefes vardýr hayat asýl Azrail’le baþlardý.

II. Þair (Susuz Aþk)
Bir mart sabahý, saat sekiz;
Kýzýlay’da bir metro hattý, trende üç þair
Ellerinde kitaplar; Dostoyevski, Kafka ve Proust.
Giren, çýkanlar, ayakta kalanlar...
Mesela çocuklar; severiz.
Nedense hep kendimizi gördük,
beni hep küçüklüðüme götürdü; tebessüm ederim görünce onlarý,
sonra tüh yazýklanýrým;
görmüþümdür bir hastayý;
nükseder vücudumdaki çýbanlar diken üstüne saplanýrým;
iþte vakit ölür gibi gece olur.

III. Kalem (Yaz)
Nokta.
HERKES KAÇIRDI BENÝ; bire ramak kala
SIFIR çýkar kendi tülünde bir vahþi kelebeðe...
Kar karýnca kartallar karþýsýnda kaçarken kendimi kovaladým.
Sutyenli orospular, ayyaþlar ve puþtlar ÇANKIRI SOKAÐI’NDA;
saat altýdan sonra, tabii SAAT: ÝKÝNDÝ vakti, 18’den sonraydý.
VE biterdi otel odalarýnda iþlenmiþ fahiþelik rutubetine bilmem ki öyle serilirdi.
Günah çýkarýlmaz buralarda;
yalnýz kiliselere kalýrdý sen bilir misin;
gül sevdiðini sevmediðini sansýn diye diken diktiðini...
Saat gecenin ortasý, yalnýzlýk delirmiþ ve bitmeye dursun;
kalem sanýr mýsýn DOSTLAR AYRILDIÐINDA;
sanma; yaz güzümdür kýþým benim bahar mý?
Saçtým berrak kavak döküldü geldi ay kaleme mühür vurdu.




Sosyal Medyada Paylaşın: