Döngü

Ey zaman!
törpülediðin ömürden
tutunacak bir dal býrak…


henüz ilkbahardý mevsim…
saklýydý deliþmen düþler
lepiska saçlarýnýn örgüsünde
sokaðý sallayýp geçen afetin…


sularýn aynasýna düþen gözlerinde
dirilirdi sevinçler…


ah! o elleri
karanfil týrnaklarýyla çizerdi
hayatýn nergis kokulu eskizini…


sesinin billur ýrmaðýna yaslanýrdý ay
öpülesi boynunu kýskanýrdý kuðular…
……

ansýzýn
döndü hüzzam makamýna mevsim
bitkin notalarla birlikte
sonbahar düþtü avuçlarýna…


esmer saçlarý uzadý hüzünlere
bulutlarý kuþanan gözlerini örttü perçemleri
bilincinde tökezleyen anýlarý
býraktý dörtnala giden zamanýn terkisine…


-sabýr:þarap olmayý bekleyen ezilmiþ üzümdü-

þafaðý bekleyen saba rüzgarý
sessizce bekledi sevgiyle esmeyi...


bir gece
karanlýktan sýyrýlan ay
denizin efsunlu gözlerinde buldu kendini
erinçle
sevinçle gülümsedi...


yüreðin minicik odasýna
devasa aþký sýðdýrýp
muradýna eriverdi…



Aslý Aydýn
Sosyal Medyada Paylaşın: