Çölde annesiz kalan İsmail gibi.

Ah be dünya daha çok yol var yürünecek
Ve geride kalan, bir yol var yürünmüþ
Rüya kadar buðulu , istenmek kadar sevecen,
Hem uzun ve de düz olmayan bir yol
Güneþ parlaklýðýndaki gözlerim
Kalabak pýnarý gibi bitmeyen mutluluðum.
Azalmayan artan heyecaným
Gizemli Eskiþehir’in, gizemli tahtý.
Mevsimlerin hatýrlattýðý çocukluk yýllarým
Yüzümü iyilik meleði okþardý
Neler gezinmezdi ki saçlarýmda.
Gözlerim sevgiyi hiç bilmezken
Ellerim nefretle hiç kalkmamýþtý.
Hacer’in kollarýnda Ýsmail sanýrdým kendimi
Ýshak gelip de çöle gidinceye dek sürdü
Tepindikçe yerden “Zemzem” fýþkýracaðýný düþünürdüm
Tarlalarda sazlýklarda koþardým
Sürünün ardýnda sabahýn seherinde çýðlýklar atar,
Sonra yanký yapan sesimden bazen haz alýrdým,
Ses bana geri dönünce de biri var diye korkardým.
Çölde annesiz kalan Ýsmail gibi.

Sosyal Medyada Paylaşın: