Er ya da geç son bulacak her þey, Bu mavi, bu yeþil, bu rüzgar ve bulutlar, Hiç var olmamýþ gibi kalmayacak hiçbir þey, Deðersiz kayalar ve hatta hayvanlar ile insanlar.
Bu son gerçekleþtiðinde ve her þey sona erdiðinde, Yine akmaya devam edecek (eder ya) zaman, Yokluðun ýssýzlýðýnda her þey varlýðýný yitirdiðinde, Anýmsanabilecekler mi diðerleri tarafýndan?
Yani öncesinde var olan birileri daha varsa, Ve zamanýn derinliklerinde yok olmuþlarsa, Nasýl bilebiliriz var olup olmadýklarýný, Onlara dair hiçbir iz geride kalmamýþsa?
Var mýsýn yok musun bilemeden bunu bile daha, Ulaþmak için uðraþýrken bir an olsun refaha, Çepeçevre dolaþan koskoca evrenin farkýnda mý insan? Belki de hiç biri çýkamayacak geceden sabaha…
Heyhat! Ne çözümsüz bir bilmece bu zihinlerdeki, Bilmemek kadar kötüsü var mý hayattakini? Nereden geldik ve nereye gitmekteyiz an be an, Ölümün ötesini nasýl tahayyül etmeli insan? Sosyal Medyada Paylaşın:
mesut.çiftci Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.