Boyacýköy sýrtlarýnda, salaþ bir kýrkahvesinde, can çekiþen bir sonbahar güneþi altýnda ve inceden esen bir Boðaziçi rüzgârý eþliðinde, topal bir tahta masa üzerinde titreyip duran bir bardak çayla paylaþtým sensizliði; öyle zor gitti ki, bilsen... Kâh yalnýzlýðýmý hissedip karamsar düþlere daldým, kâh ürperiverdim üþümüþcesine... Oysa, bu rüzgâr, sadece senin saçlarýný uçuþtururdu hafiften, beni hiç üþütmezdi ve bu güneþ, daha bir parlak ýþýrdý seninle beraberken. ..........Neden yoksun ki? .... ................................................................
BÝR ’K’ VARDI
Ýstanbul, yine seviþtiðimiz günlerdeki gibi, biliyorum, Güneþin rengindeki hüzün, benim kuruntum. Bana öyle geliyor, yoksa neden aðlasýn Sabah akþam beraber gülüþtüðümüz kuþlar? ..
Ben, ömrümün en güzel baharýný yitirdim, Sen, yeryüzündeki sevgilerin en umutlusunu. Bir yol vardý; elele koþardýk, Bir aðaç vardý; her derdimizden anlar, Bir yer vardý; karanlýk mý karanlýk, Koca þehrin ortasýnda biz bize kalýrdýk...
Sana ’Neden gittin? ’ diyebilirim; Gitmek benim hakkýmdý biliyorsun Ama ben gitmemeliydim; Sen, ’þiir yazamam’ diyorsun...
Bakma böyle þeyler karaladýðýma, Sevmekten falan deðil bu lâflar. Ýstanbul’u sorarsan; eski hamam, eski tas, Beni sorarsan... Sorabilir misin ki? ...
Güvertede yýldýzlarý seyrediyorum... Her gece, bilsen kaç posta sokaðýndan geçiyorum. ..........Ýnanma sakýn, geçemem; Geçememeye mahkûm edildim. Bilmem, bilir misin, ’utanmak’ derler; Benimki, kendi kendimden, Seninki, bütün bu þehirden olsa gerek...
Güvertede yýldýzlarý seyrediyorum... Denizlerin dibine adýný yazdým. Adýný yazdýðým kuru deðnekten Aklýma ne geldi, bilir misin? ; Ada’da sana kopardýðým bahar açmýþ badem dalý... Bütün bademlere, bütün baharlara ve sana Lânet mi bilmem, birþey geldi aklýma. Dibine adýný yazdýðým denizlerin üstüne Katran gibi döktüm lânetimi, Üstüne adýný yazdým...
Sahil görünmez oldu artýk, Nereye baksam,o katranlanmýþ deniz. Her soluðumda,katran kokusuyla karýþýk -Utanýyorum taþýmaya- sevginden bir iz... Neden böyle öldüresiye dikleþti yokuþlar?
Ýstanbul, yine seviþtiðimiz günlerdeki gibi, biliyorum, Güneþin rengindeki hüzün benim kuruntum. Bana öyle geliyor, yoksa neden aðlasýn Sabah akþam beraber gülüþtüðümüz kuþlar? ...
(1962) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.