Hey! sana sesleniyorum... Dakikalar kaldý sadece; Yaþarken hayal bile etmediðin, Uzaklarda sandýðýn ölüme Hayatýn hýrçýn dalgalarýndan Hep bir kolun uzanýp Bir çýrpýda almasýný dilersin seni. Ama nafile. Gün gelir... Çaresiz kalýrsýn birbaþýna. Durgunluðunda bile su üstünde kalamazken Kurtulmanýn yollarýný ararsýn Hayatýn hýrçýn dalgalarýndan. Ne kadar! Ne kadar daha derken Ölümün sessizliðini hissedersin. Anladýðýnda yenik düþtüðünü; Býrakýrsýn kendini akýntýya... Ölüm þelalesine doðru. Onu gördüðünde sonkez bakarsýn, Son kez bakar gözlerin hayata. Böyle mi olmalýydý diye düþünürken; Gözlerini kapatýp Ve tekrar açtýðýnda derin karanlýða: Anlarsýn! Hep bukadar acýmasýz Ve yakýndýr ölüm. Sosyal Medyada Paylaşın:
cankat Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.