Sonbahar günlerinden biriydi:
akþam geç saatleri..
En sevdiðimiz filmin, herhangi bir gününden dönüyorduk.
Perde aralarýndan biriydi.
Yüzünde usul bir yaðmur vardý.
Ellerine bakýyordu gözleri
ve damlýyordu elleri...
Ýki eli, bir avuç kadar bile deðildi.
Aðýzý bisküvi, elleri kil kokuyordu.
Sarlmak istiyordum,
öpmek...
Bir esintide savruluyordu bedeni.
Elleri býrakmaya öyle meðildi ki
ölmüþtük.
Gözlerime dikiliyordu güller
ve ayak boyu sulaklar...
Çocuktuk belkide
ama okadar da çocuk deðil!
Büyüyorduk; hergün bisküvi kokularýnda
fakat ayýrmaya iktidardý ellerindeki kil.
Yine iyilik kazanýyordu belki
ama iyilik, o defa bizim kadar çocuk deðildi.
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.