Tortu

koþ rüzgar
bekleyiþlere soyunduðunda fýrtýnaya dayanan ruhum
aðzýmda ýslanan iri sözlerimin kalabalýðýný bitir
kalbimin orta yerinde heyecanlar heykel gibi dikilirken
öp umudu çalýnmýþ çatlayan tohumlarý
gece bütün çýplaklýðýyla sýlamda



terlemiþ avuçlarýmda
ezber karalarý kuruturken güneþ
sessizliðime sarýp sarmaladýðým arzularým
ve sabaha aðaran dað özlemlerim
kaderin tortusundan dökülürken yüklü maviler
ay’a sevdalanan sayýklamalar olur yaþadýklarým



tenim bir yýlanýn kývrýmlarý gibi geçer
almazsanýz beni hücrelerinizin yoksul alevine
seyrederim eþiðinize oturmuþ esmer çocuklarý
kaðýttan oyuncaklar yaparken elleri
kayýklarýna yüklerim duygularýmý
ve salarým akþamýn soluðuna yeþilleri



sakallarýný uzatýrken dayanýklý tükeniþler
her duvar dibinde gördüðüm tiyatrolar biter
rüzgarýn keskin nefesinde
ve hep dolanýr parmaklarým iz parçalarýma
kapatýn perdelerinizi
her yana daðýlmýþ ateþ



ey gölgem
vurulmuþ baþýnla yaslan yokuþlarýma
sonbahar uykularýmýn dans ettiði çýlgýnlýktayým
sýrtlan hayallerimin yalnýzlýðýný
aklanmayan içimin doruklarýný
yoksa düþebilirim düþlerden bir
günaha


...
Sosyal Medyada Paylaşın: