ÇOCUKLUĞUM/ÇOCUKLUĞUMUZ

( Hey! Ayný yaþta, yaþýtým olanlar.
Yaþadýk aynýsýný galiba.
Ayný “Yastadýr” Çocukluðumuz.)


Nasýl bir duygudur
Çocukluðun sonsuzluðunda kaybolmak?
Bilirim.
Yeniden yaþamasý çok zor ya bilirim.

Güzelliðini ilk keþfettiðim güneþin.
Batýþýna bakarken baygýn baygýn,
doðuþuna mýzmýzlanýp
yeniden seyrine kapýlmak,
gözlerimin önüne avuçlarýmý terek ederek.

Uykusuz, üþüyen, titreyen bedenimin
soðuðunu alan
tatlý tatlý ýsýtan
ilk ýþýklarýný güneþin.
Derinden varlýðýna þükrederek..

Ýþte o vakitler
sabahla akþamýn
birleþiminde oluþan
saflýðýnýn ölçüsüzlüðünde
sonsuzluðunun temelidir Çocukluðum..

Masumiyetimin ölçülmezliðidir Çocukluðum..

Harman yerinde gözüme kaçan
kuru bir parça saman,
sevmeye çalýþtýðým
buzaðýlarýn kuyruklarýný çekiþim,
folda yumurtalarýný izinsiz aldýðým
tavuklarýn kalbini kýrmamamdýr Çocukluðum.

Kartallarýn uçuþlarýný nefessiz seyrediþim,
Berrak akan derelerde balýklarý kovalayýþým,
Ve vururlar, döverler diye beni ýsýran köpeði
büyüklerime ihbar etmememdir;
ihbar etmeyiþimdir Çocukluðum..

Anne babamýn kavgalarýna
varlýðýmý sebep saydýðým,
sofraya oturmadan
kedimi beslediðim,
ölen kardeþlerimi köþe bucak aradýðým,
Ve bir daha bulamadýðým..
Çocukluðum..

Uzadýkça boyum
Arttýkça kilolarým
Daha bir korkaklaþtýðým
Endiþelerimim büyümesiyle biten Çocukluðum..


Sigara içenleri,
yumruk atanlarý takip etmekle biten,
þiþmanlarým korkusu,
bir kazada/kavgada ölürüm korkusu
yarýnlarý bilemediðim Çocukluðum.

………………………………………….

Yüreðimde
Tuz buz olmuþ
Kýrýlmýþ bir þeylerin olduðunu
fark ettiðimde
beni terk eden duygularýmdýr Çocukluðum..

Hassas, tehlikeli derecede
reddedilmeyi kabullenemediðim,
normal ölümlerle
intiharlarýn farkýný sezdiðim;
Ruhumun sonsuz istirahat ettiði
gökyüzüne bakýp bakýp dalmalarým,
okuduðum kitabýn konusunu
unutmamamdýr Çocukluðum..

Annem, babam, abilerimin
beni þehire okumak için
SÜRGÜN ediliþimdir çocukluðum..

Ne zaman ki düþlerimi þiirlerle boyadým;
O vakit
daha bir çocuklaþtým,
çocukluðumun sonsuzluðu tekrara durduðu o vakit.
Ben de her þair gibi
düþlerimi þiirlerle boyadým.

Yasaðý karþý çýktýðým,
Sadece dilimle karþý çýkýp
öylece anlatmaya geçtiðim
gün
bitti-kayboldu Çocukluðum.


Yýllar sonra karþýmda aynalar,
bana akseden yüzümün halinden memnunum.
Oyuncaksýz günlerin-yýllarýn sonrasý
Tekrar tekrar okuyup güldüðüm
Fýkra kitaplarýyla bitti Çocukluðum.

Derin derin aþka aþkla
beyaz beyaz baktýðým kýzlara,
belki Dante’nin Beatric’e olan
aþký kadar da..
Eminim
Þiirsel þiirsel bakar
Þiirsel þiirsel düþünür yazar
Þiirsel þiirsel âþýk olurdum zira..


Diðer bütün çocuklar gibi ben de yoksuldum.
Lastik ayakkabýlar yakarken ayaklarýmýzý,
beraber yüzerdik ayný derelerde.
O çekilmez, bitmez kavgalarýmýz ayný yerde
soluksuz, biçimli biçimsiz ayný evrede.
Sonrasý barýþmalarýmýz
daha da kutsal
kutsal sayardým.
Ama lakin büyüklerimiz
kutsala boyardýlar yalanlarýný.
Barýþmalarý..
Bir Bayram sabahý zoraki zoraki
Öteliyorlardý kini nefreti.
Sorunumuzun/sorunlarýmýzýn engeli
Büyüklerimizce engellenirdi zoraki zoraki..

Böyle böyle
hayallerimin
düþüncelerimin
yazýya dökülmemesinin;
Eþyaya yansýyýp
þekil almamasýnýn engellenmesidir Çocukluðum..

Beni kendi boyut
Ve düþüncelerine benzetmeye çalýþan,
Ailem ile
Milli Eðitim Müfredatý uygulamaya çalýþan
öðretmenlerin kullandýklarý “ZOR”lar arasýnda
boðulup giden, kaybolan
Çocukluðum.

Ve sanki
aðýr bir projeyi
uyguluyorlar gibi ciddi ciddi,
beni,
bizleri
dayaklarýyla eðitmeye çalýþan
ufuksuz öðretmenlerin
bitirdiði gerçektir Çocukluðum.

“Onur, Þeref, Yerindelik” yerine
Bizleri sürekli aþaðýlayan,
Aþaðýlýk fikirli
Despot eðitimcilerin
Hýzlandýrmaya/hýzlandýrmayla çalýþtýklarý
“BÝÇÝMLENÝÞTÝR” çocukluðum.

…………………………………………………

Daha uzatmayayým.
Sonuç:
Sürekli eleþtirerek
Suçlamayý,
Düþmanca bir ortamda yaþatýlarak
Dövüþmeyi,
Alaya alýnarak
Utangaç olmayý,
Utandýrýlarak
suçluluk duygusuyla beslenen Çocukluðum..

Hoþgörüsüz ortamla
Sabýrsýzlýðýmý,
Teþviksizlikleriyle
Kendime güvensizliði,
Övgüsüz ortamla
Taktirsizliði,
Adil olmayan bir yaþamla
Adaletsizliði öðrenen Çocukluðum..

Ne emniyetli bir ortam,
Ne de dostluk,
Ne de..
dostluðu benimseyen bir ortam…

Kendimi!
Kendimi sevmeyi bile zor baþardým.
ki sevgiyi yaþamamýþ
bilememiþ
sevgiyi bulma yolunu bilemeyen Çocukluðum..

ve bu yüzden……. Yaným görendekilere
KIRK yýlda
zar zor güvenmeyi öðrendim.

Ve galiba!
En zoru da
Amaçsýz
Hedefsiz
Ýnsanlarla
yaþam birliðinde olmasýydý ÇOCUKLUÐUM..

……………………………………………………




Sosyal Medyada Paylaşın: