Üzüm

Karanlýðýn kabýnda günleri ovan gitmelerin kalýmýna az vakit kala evvelleþiyorum

Hangi sonu saysam hepsi kendini vuruyor yaramýn üstüne



Aklým gidiyor çocuklara ve yüzünde açan çiçeklere
Derinliðimden kaldýrýp fýrlatsam içimi
Tüneðinde uçuruma düþen kuþlar herkeslerin içine gölgeleþir kendimden
Odama sýðmaz dünya/
Dünya göðün içinde yalnýzlýk
Çoðaltýr kimsesizliði



Yokluk denen acýnýn imtiyazlarýnda barýþ yoksulu düþe seyyahlaþan adýmlar
Yaþamadan ölen yaþlarýn seyircisinde öyle sýradan i mge gözlerim
Ufaktan ufaða uzaklara içi boþ ve geri gelmez gemilerle yüzen
Tenimde çatlayan saatler kýrýk bir melek
Kent desen öyle somurtgan seviþ



Ama ben
Kýrmýzýyý sevdiðimde mavinin de güleceði çocuk olmak isterdim
Ýçime damlayan sýkýntý gök suskunu yýldýz rengini sesime býrakan
Gecenin bir vakti uyanýp söylüyorum iþte sustuðumu



Karanlýðýn kabýnda günleri ovan gitmelerin kalýmýna az vakit kala evvelleþiyorum

Hatta bir þiire tutunarak
Kýpýrtýsýz
Ve o denli salkým buðu avuçlarýmda
Bulutlar yüzünü gösterince üþüyorum
Yokluðum yarýsýnda dünyanýn
Güz vakti çalýnan üzümleri kimden sorayým
Aðlarken hayaller

Tespihlenen dizelerin arasýna doðar mý ektiðim sancýlar

Yeniden
Baþka bir yarayla

...
Sosyal Medyada Paylaşın: