Sanrılı Şiir

I -
çatýsý akan gökten sýzýyordu sanýrým
tanrýnýn gözyaþlarý,
zaten
bir tutam duanýn karþýlýðý da
bir avuç çaresizlik olmalýydý
yada
olmamasý gereken ne varsa
avuçlarýmdaki damlalardaydý...
yukarýda iþleyiþ aksadý diyordu
bir kaç kalantor melek
cennetin anahtarý kayýptý gelen istihbaratta ,
Araf mahþer yerine dönmüþtü
ama yine de
büyüklüðüne inanýyordum tanrýnýn
ben
galiba
sanýrým...

II -
yýrtýðý büyüyordu yama yaptýðýmýz kalplerimizin ;
gök
yýrtmacýný açýyordu umarsýzca
ve hâlâ
yokluðun tanrýnýn en büyük ayýbýydý...
yine de
ne benim aþkým kadar büyük
ne de
senin sevgin kadar
hiçlikti azameti yaratýcýnýn..
anlatmak zor olacaktý sana biliyorum
varlýðý yada hiçliði kadar
net deðildi içindeki tereddütlerin,
gerçi
her halükarda inanmýyordun iþte
sen
galiba
sanýrým

III -
bir bedel ödenecekti elbet,
unutulan bir kaç þiir
mecburdan ikmale kalmýþ bir sensizlik
yazýlmayan MISRA’lar
notasý ezberimdeki BESTE’ler
ve sen !
diyetiydiniz sanýrým
geçkin bir aþka düþmenin...
aslýnda
ihtiþamýnýn intikamýymýþ bu yaþananlar,
-billahi doðru söylüyorum-
o yüzdenmiþ
üstüme yaðdýrdýðý bunca azap ;
bir kaç meleðin yalancýsýyým ben
doðuramadýðýn bir kýzý kýskanmýþ,
o
galiba
sanýrým....


Ýkibinyirmiüç’ün Mayýs’ý
Ýstanbul
Sosyal Medyada Paylaşın: