LACİVERT İĞNEDENLİK

Zaman eylül’ün hüznü,
Býraktýðýn yer çakýlsýz sahiller.
Güz ortasýnda
Gün batýmý eriyor avçlarýmda.
Býrak, zaman çocuk kalsýn içimizde
Ve içimizde hüzünlü kalan ne varsa...

Çocukluðumuz asýlsýn duvara
Bir tuval dolusu yaðlýboyaya çalsýn anýlarýmýz
Su damlacýklarýnýn güneþle seviþtiði anda
Sekizinci renk olsun eksik kalan yanýmýz.
Sýký tut ;
Kapanmayan boþluðumuzdur acýlarýmýz.

Lacivert bir iðnedenlikte duruyor hatýralar
Hüznün iðneleri mi
Sevincin çuvaldýzý mýydý ellerine batanlar ?
Parmaklarýndan damlayan kanlar
Þimdi Odamda bir yerde gizli
Fotoðrafýn
Açýlmayan çekmecelerde kilitli
Ve Hâlâ bilmiyorum; giden mi
Yoksa unutan mý acýtýr kendini...

Bilerek boyadýk odamýzý siyaha
Kimseye renk sormadý aymaz sevgimiz
Ölümün pembe düþünden uyandýðýn anda
Tavana kurduðun daraðacýdýr gölgemiz...
Sosyal Medyada Paylaşın: