Nazým Hikmet’e benzemektir bir bakýma, sisli ve yorgun gözlerinden mavi bir yelkenli yol alýrken hiçbir denize kýyýsý olmayan Ankara’ya.
bilhassa, kendi yalnýzlýðýna gülebilir insan bir güzel aðlarken güvercinler gurultu kuþatmasý altýna aldýðýnda pencere eþiðini ve her týrnak tortusunda, hep bir mektup yazma teþfiðidir uzaktaki kadýna.
ve hep o kadýna, karlý bir dað çizmektir camlardaki buðuda yeþile dargýn göllerde kýrýlgan nilüferler yeþertmek ve biraz da simli camlardaki mavilikte boðulmaktýr.
benzemek Nazým’a Ýstanbul’da gülmek ve ölmektir biraz da bunca kavganýn bunca acýnýn arasýnda bir de aþýk kalmayý baþarabilmektir o kadýna
.....
Yalçýn Gözetelik
Sosyal Medyada Paylaşın:
Yalçın Gözetelik Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.