Annem nazar deðmesin diye is sürerdi gamzelerime, aþk hep göze deðerdi…
el deðmemiþ bahçem kadýnlarým yanýklarým sanrýlarým güneþ görmemiþ muskalý yaným…
þimdi bu tren istasyonunda uðuldayan rüzgar tuza katran yaralar kanadý yolunmuþ yollar niçindir
sesini emiyor esmer aðzýnda arta kalan/atýlan yarým o bankta hala elvan misafir tedirginliði gözlerinde sesi ölgünleþen ýstýrap
dökülmeden göz karasý kadehe sonbahar bile solmadan habersizdi
kum boðuldu su esti esvabýný bana biçti halayýk kader
-þimdi hangi aþka gitsem, senin sofrana oturuyorum-
sarhoþ perim þarabým demkeþim gönül baðýnda hatýram ezgilerimin kum lekesidir bir ömür dolacak mahzenine nasip al o ýþýktan
dileðimdir; süpür ayak izlerimi baðýnda gazele tutulduðum ay aþkýn nazarmýþ göðü kurþun döktüm bu yüzden anýtlaþtý içimdeki kardan mezar gönül engini avaz aldý nehir bir taþ suyun içinde nasýl yandýysa öyle yandý beni efsunladý yar karasý
-vasiyettir-
ne zaman mil çekilmiþ mezarlar þiiri de kabul edecek gül goncaya dönecek ben sana
bil ki yalnýz sana ezildi özüm
K.Y.
Sosyal Medyada Paylaşın:
pastav Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.