Uzaklarda Bir Hataylı

Bu ne yaman bahar, üþüyorum ben,
Kayboldu güneþler, þafak sökmüyor!
Hani o þen þehir, þaþýyorum ben?
Bahçelerde kuþlar, ötüp sekmiyor.

Molozlar kaplamýþ, toz duman yolum,
Aðýr hasar almýþ, caným okulum,
Açmaz olmuþ güller, taþ saðým-solum;
Tüm sýnýflar boþlar, tek ses çýkmýyor.

Sýðmadým kabýma, doldum da taþtým,
Terk ettim sýlayý, gurbete düþtüm,
Korku duvarýný, çok oldu aþtým;
Artçý titreyiþler, artýk yýkmýyor.

Topraða nice can, verip de geldim,
Sonsuz acýlarla, baðrýmý deldim,
Yanaktan süzüldü, usulca sildim;
Kurudu o yaþlar, göz, yaþ dökmüyor.

Savrulmuþum hayat denen kýzakta,
Yüreðim Hatay’da, cismim uzakta,
Altýn kafes olsa, ruhum tuzakta;
Bölük-pörçük düþler, zaman akmýyor.

Onulmaz derdimin, çaresi yoktur,
Ne lokman devadýr, ne uzman doktor,
Kanayan dertlerim, bir deðil çoktur;
Söküldü dikiþler, iðne dikmiyor.

Tutuþtu, Þubat’ta, þu viran hanem,
Teselli verecek, yok babam-annem,
Hangi keder sarsar, olur cehennem?
Ýçim lav, ateþler, artýk yakmýyor.

30.03.2023
Muhittin Alaca




Sosyal Medyada Paylaşın: