VEDA

Ben elif…
Elleri kýnalý elif…
Yüreði yaralý elif…
Yârimin veda busesi alnýmda,
Düðünümün kýnasýný yýkamadý sular daha…
Ben elif…
On yedisinde gelin, on sekizinde ana,
Hamur kokar ellerim, ekmek kokar, aþ kokar,
Anadýr baðrým evlat kokar, süt kokar.
"Gidiyorum!" dedi yiðidim, gözleri dolarken kanla...
Gördüm, cennete bakýyordu çakmak çakmak.
Dönmezdi bilirdim, ben bebeme ne derdim?
Vatandý, namustu, ezandý, imandý...
Diyemedim bir þey dilim baðlandý.
Mühürledim yüreðimi, mil çektim gözüme,
Son kez yaslandým vatan kokan göðsüne.
Git dedim!
Git yiðidim…
Varsýn doymayým sana,
Varsýn bebemiz bilmesin babasýný.
Lokmalarým boðazýma düðüm,
Bu aldýðým nefes ciðerime hançer,
Yokluðun gözüme perde olsun varsýn.
Artýk vatansýn sen, bayraksýn,
Semâda ezan, göðüste iman, toprakta kansýn!

Hazan Ayaz 🍂
Sosyal Medyada Paylaşın: