Önce, bütün kapýlar gelenlere açýktý…
Çünkü tüm insanlardan, hiç çekincemiz yoktu.
Birden kilit, anahtar, nerden çýktýysa çýktý!
Sonra bazý insanlar, kafalara fit soktu…
Çýkan o fitten sonra, hep kilitler takýldý…
Anahtarlar kapýnýn, üstünde býrakýldý!
Çok insanlar dedi ki, bu ne biçim akýldý?
Ama güvenli canlar, ne olsa hala çoktu…
Kimi anahtarýný, paspas altýna koydu!
Kimi anahtarlarýn, üstündeki þebboydu!
Bazý kötü huylular, girip evleri soydu!
Bizim insanýmýzýn, gözü, gönlü hep toktu…
Riya denilen olgu, esatirde de vardý!
Her zaman az sadaka, çok belayý savardý!
Bazýlarýnýn gönlü, zerreden daha dardý!
“Ýyi bildiklerimiz” kalbe saplanan oktu…
Bazý büyük soygunlar yükseklere ulaþtý!
Yemez dediklerimiz, hep rüþvete bulaþtý!
Naçar bekleyen millet, bu iþe fena þaþtý!
Bu yaþanýlanlarsa, inanýlmaz bir þoktu…
Kimin eli, kimlerin cebinde, çok karýþtý!
Millet, devlet ve mafya, birbiriyle yarýþtý!
Biri çaldý götürdü, diðeriyle kýrýþtý!
Her ne olduysa oldu, sonunda tuz da koktu…
Karaman-2023/03
Halil Þakir Taþçýoðlu
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.