HÜZÜN

HÜZÜN

Canýmdan içreydi nefesten yakýn,
Dilimde bir garip besteydi hüzün.
Resmime bakýp da aldanma sakýn,
Yüreðimde deste desteydi hüzün.

Kalkardým sabahýn henüz beþinde,
Babam çift sürerdi bense peþinde
Çoraplarým yündü, mesim meþinde
Baþýmdaki eski festeydi hüzün.

Kücüçüktüm daha on yaþlarýnda,
Yalnýz kaldýðýmda dað baþlarýnda,
Anamýn döktüðü gözyaþlarýnda
Duyduðum o kýsýk sesteydi hüzün.

Çaresizlik ekip yokluk biçerken,
Sefaleti yudum yudum içerken,
Çektiðimiz çile kayda geçerken
Sesimizi örten sustaydý hüzün.

Sonbaharlar kýþa döndüðü zaman,
Kuþlar pervazlara konduðu zaman,
Evlerde sobalar söndüðü zaman
Camlarý kaplayan pustaydý hüzün.

Kayalara nazýr köyümüz vardý,
Çok þükür çorbamýz çayýmýz vardý,
Lakin sekizde bir payýmýz vardý
Sofrada boþ kalan tastaydý hüzün.

Babam yokluk denen yarasý için,
Vardý þehre iþçi sýrasý için,
Bir kýþ günü ekmek parasý için
Gurbete gittiði Fas’taydý hüzün.

Çizgili pijama yýrtýk mintanla,
Aðzýnda öksürük gözünde kanla,
Derisi kýrýþmýþ emanet canla
Ölümü bekleyen hastaydý hüzün.

Sarý Saffet emmi öldüðü zaman,
Oðlu Bekir saç baþ yolduðu zaman,
Gözyaþý koynuna dolduðu zaman
Onunla tuttuðum yastaydý hüzün.

Koyup gittikleri ahþap yapýnýn,
Duvara dayalý kürek sapýnýn,
Tozlu pencerenin, demir kapýnýn
Üzerine sinen pastaydý hüzün.


Aydýn YÜKSEL-ANKARA

Sosyal Medyada Paylaşın: