MENÃœLER

Anasayfa

Åžiirler

Yazılar

Forum

Nedir?

Kitap

Bi Cümle

Ä°letiÅŸim

DUT AĞACI...
halilşakir

DUT AĞACI...





Bir dut aðacýmýz vardý, evimizin önünde;
Ne umutlarla dikilmiþ, benim doðum günümde…

Ýki katlý evimizin tam önünü süslerdi!
Azgýn rüzgârlara karþý kendini göðüslerdi!
Boyu boyundaydý evin, gövdesi ve dallarý,
Topraktaydý ayaklarý, havadaydý kollarý…
Sihirli fasulye gibi, ne çabuk uzuyordu!
Ben dibinde kaldým dutun, o gökte geziyordu!
Dutu bahçeye sýðmazdý, sokaklara taþardý;
O mücessem dut aðacý insan gibi yaþardý…
Gözlerinden yaþlar döker, için, için aðlardý!
Dökülürken yapraklarý ciðerimi daðlardý.
Rüzgârlar eðdikçe onu inim, inim inlerdi!
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

“Dut aðacý, dut aðacý;
Aðlýyorsun b u ne acý!
Gölgende hep ana, bacý;
Bir ömür yatmadý mý?”

Ne ulu bir aðaçtý o, avlumuza çakýlmýþ!
Sulanmýþ, çapalanmýþ, çocuk gibi bakýlmýþ…
Almýþ ta baþýný gitmiþ, sanki göðe deðecek!
Mümkün mü rüzgârdan gayrý dallarýný eðecek!
Kýrýldý mý bir tek dalý, kýrýlýr elim kolum!
Mutlaka su verirdim, ne zaman düþse yolum.
Uzanýr yapraklarýyla sývazlardý yüzümü,
Týpký insana benzerdi yaþartýrdý gözümü…
Ne vefakâr bir aðaçtý, ana gibi yâr gibi;
Salýnýp vurdukça cama, bir mekân arar gibi.
Rüzgârlar eðdikçe onu, inim, inim inlerdi!
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

“Dut aðacý, dut aðacý;
Ýnliyorsun bu ne acý!
Meyveni hep ana, bacý;
Yiyip te tatmadý mý?”

Yarým asýrdýr ayakta yorulmadan duruyor!
Arada bir çýrpýnarak, duvarlara vuruyor!
Soðuklar çok donduruyor, sýcaklar kavuruyor!
Sonbaharýn rüzgârlarý, yapraðýn savuruyor…
Ne kýþtan korkusu onun, ne sýcaklardan bîzar,
Oldukça dut dökülüyor, yerlere azar, azar…
Uzun yýllar çoluk çocuk, doyurdu bizi duta;
Konu, komþu, gelen geçen, hýrsýza ve hayduta!
Ýkram etti kýskanmadan þýralý dutlarýný;
Ünü aþmýþtý artýk evin hudutlarýný…
Ele baktý, güne baktý, yorulmadý býkmadý!
Ýhmâlden baþkasý onun gövdesini yýkmadý!
Oydular da bedenini, duttan yaptýlar bir ut;
Köklerinden fýþkýranlar yeni dutlara umut...
Oyulurken geniþ beli, inim, inim inlerdi!
Bir türkü yakardým ona, söylerdim hep dinlerdi;

Dut aðacý, dut aðacý;
Ýnliyorsun bu ne acý?
Meyveni hep ana bacý,
Pazarda satmadý mý?

Filiz verdi, yaprak verdi, gölge verdi, dut verdi!
Vefakâr bir ana gibi, hep vermeyi severdi...
Þimdi mutlu mudur bilmem, elden ele geziyor;
Dokundukça mýzrap ile sineleri eziyor...

Antalya-2002/07
Halil Þakir Taþçýoðlu

Resim: 1948 yýlýnda beraber doðduðumuz ikizim
merhum Konya cumhuriyet savcýsý Mim Aslan Taþçýoðlu ve ben.
DUT AÐACIMIZIN 2015 yýlýndaki görüntüsüdür...

"BÝZÝM ELLER" þiir kitabýmdan alýnmýþtýr…

Sosyal Medyada Paylaşın:



(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.