kentin darlýðýnda gölgelerin çarmýhýna serilen çýðlýðýnda
...
tarihler koptu çürüdü üþüyen mevsim kýsa deðil uzun bir dumanla yandý karanlýðýn irkilen gözleri dün evlerine sýðmayan kýyamette devinirken gök Ay küstü bize savruldu toz kül karýþtý tenime
düþlerin saðýr kuþlar doðurduðu sulardan uðultu daðýyla geçiyorum kýrýlan seslerin büyüyen saçaklarýnda sevda dilsiz yaðmurun bahar nefesiyle sus bundandý geceler savuþtu siyah ýrmaklarýn hasret rüzgarlarý.. buruþan sözcüklerin boþluðu üþüten rengi asýlý kaldý günler usul usul azaldý yüzler