Henüz duymamýþtým
Gölgelerin açlýk türküsünü
Geceleyin gördüðümde umudu
Binip
Bir yýlkýnýn terkisine
Karanlýkta kayboldu
Vuruldu
An!
Düþüncenin dar geçitlerinde
En çok ölü canlar korktu yaþamaktan
Kendi mezarlarýna taþýdýlar tabutlarýný
Ve Gözlerime mil çekti zaman
Giydirdiðinde
Yalnýzlýk hýrkasýný tenime
Herkes
Kendi ölümünü öldü içimde
Sonra
Durdum
Dinledim
Kalbimin aklýný
Suküt diliyle
Uzaklardan
Aþk dedi
Kalbimin kalbine
Avaz”sýz bir serçe
Aþk var
Þehirlerin unutulan düþlerinde
Ve
Unutma!
Her gün yeniden gelir
Kaybolan umut
Sokaðýna
Onun
Delikahve gözlerinin
Sonsuzluk hecesinde......
Taylan