Ay uyanýnca güneþin koynunda
Bütün savaþlarýný
Kaybetmiþ bir þehrin
Nefes/sizliðiydi bu karanlýk
Oysa
Daha dün
Biraz mavi sür gözlerine
Yarýn umut diyordu
Gökyüzünün müdavimleri kuþlar
Ýnandýrýp
Umudun olduðuna
Ki;
Bugünde büyüdü
Yokluðunun sonesi göðsümde
Kýzdým yokluðuna
Asýp
Aklýn sükût duvarýna
Ýçinde sen olan cümleleri
Kandýrýp
Yasakladým kendime seni sevmeyi
Sonra
Ýki nefes arasýnda
Sancýlandý yalaným
Dudaklarým
Ýsminin heceleriyle alevlendi
Tutundum
Tutkunun baðladýðý düðümden
Yeniden aþka...
Taylan...