ÖYKÜNDÜM ANNE SENLE MUTLU GÜNLERİMİZE...

Göðün çatýsý uçtu anne ve de seferberliðinde
Hüznün
Devasa bir kesif sessizliðe denk geldim
Düþkündü sana gülüþlerin
Solmanýn bir ertesi benden ýrak varlýðýn
Yalnýzlýðýn damlayan çeþmesi
En çok da Þems’e öykündüm
Hazzý yoktu yaþamýn
Ne çok dað devirdim
Ne çok çýnar kurudu
Bense hala ayakta menzildeyim.

Cebbardý gölgem
Muhitimde saklý muadilim
Münzevi akþamlarda düþtüm yola
Bir baþýma dönendim
Ne de olsa yýl uðursuzundu
Meylettim yarýnlara yeni yýla
Yeniden doðmanýn türküsü ile yandým kavruldum
Mizacým yenik
Sözcüklerim yamalý
Yarenim kaleme sevdalý olmasam neylerdim?
Sensizliðin kýraç topraklarýnda
Yanýp sönen neferiydim nöbete kaldýðým gecelerin
Süvarisi
Deliþmen rüzgârýn oynaþý bir yaprak gibi
Sürüklendiðim oradan buraya
Buðulu sesinde mevsimin kilitlendim
Yasýmla münazara edip terbiye ettim bedenimi
Bedeller ödesem de dönemezdim geri
Kayýtsýz þartsýz yalnýzlýkla tescilli.

Sözlük anlamým yoktu
Çünkü sözlükten kalýndým.
Sözcüklerim asla deðildi yorgun
Yâd ettiðim matemin arka sokaðý
Elbet týklým týklým i mgelerle
Tebessüm eden düþler sokaðý nasýl da uzak menzile.

Kýpraþandý gök kubbe
Ya da göçmen kuþlar gagalarken bulutlarý
Feveran eden yerküre
Hep mi hüzünlüydü mizacý?
Öykündüm anne senle mutlu günlerimize
Öldürdüm anne içimdeki düþmaný
Övemedim gitti yalnýzlýðýn fýtratýný
Ve gizemini yitirdim öznelliðimin
Hayallerime ket vuran gece ile restleþtim
Ne sen vardýn ne de senden bir aný
Andaki mevcudiyetimle yaþarken yaralý yamalý…

Sosyal Medyada Paylaşın: