Nefsimden Nefesime

Susardým...
Düþünür, düþünür, düþünürdüm.
Çokça düþünür, az konuþurdum.
Konuþmaya çalýþtýkça
boðulurdum nefeslerimde.
Sonra yine susardým,
ve yine...

Korkuturdu kuþlarý yürüyüþüm,
ürkütürdü.
Salýnýrdý gökte özgürce
incecik dallarý aðacýn.
Merak ederdim sonra:
Ne kadar soðuyabilir insan?
Üþür mü soðursa, ya da
acýr mý üþürse?

Nedendir bilinmez
Tanýmlamaya çalýþýyorum seni.
Sen, bunca gerçeðin arasýnda çýrpýnan
en umutsuz hayalimsin benim...

Gökçen

Sosyal Medyada Paylaşın: