Hýçkýrýklara boðulan yalnýzlýk
Ey hüznü sonbaharýn
ey gözleri bozkýr aðýdý
kaç dilde aðlayacaðýz daha
kaç dilde susacaðýz
kaç bahar eksildik,
kaç yýldýz daha sayar ömrümüz / söyle
dayanýr mý yürek bu kadar acýya
Ay gülümsemiyor
yýldýzlar küs
yer duman duman
gök bulut bulut
sýrtýný dönmüþ umut
heyhat!
bir uçurum kýyýsýnda
rüzgarý bekleyen yapraklar gibi
ha düþtük ha düþeceðiz
elini vermiyor hayat!
Ey hüznü ayrýlýðýn
ey gözleri gül saðanaðý
kaç þarkýda ayrýlacaðýz daha
kaç þarkýda kavuþacaðýz
yolumuz dönmeze vurdu
yitirdi rengini hayat
düþlerimiz solgun bir güz bahçesi þimdi
öylesine dargýn, öylesine yorgun
bütün sevinçler yaprak döküyor
Geçtiðimiz bütün anýlar hüzün
yollar tutulmuþ
çözülmüþüz, daðýlmýþýz...
ne yana dönsek
hüznün sarý yapraklarý savruluyor ömrümüzde
sonbahara düþüyor kalbimiz
hiç bir mekan saklý tutamýyor yürek sancýmýzý
Gün geriye döndü
her yer karanlýk
dört yanýmýmýz ahlar, siyahlar
o kadar yalnýz ve çaresiziz ki,
kaybolduk ýþýðý tükenen kör kuyularda
hayatýn hüznü bize kaldý, sefasý kendine
tükendi içimizdeki çocuk sevinçler
alýp götürmüyor yalnýzlýðýzý rüzgar
daðýlmýyor efkar
gözyaþýyla yýkýyoruz geçtiðimiz bütün anýlarý
Ey bir ömrü verdiðimiz hayat
ey aþk denilen susuz çöl
bütün hýzýyla bir korku kovalýyor ardýmýzdan
dilimizde aðýtlar, dalýmýzda yýllanmýþ hüzün
ve yüreðimizde aðýr bir depremle
kalakalmýþýz kederli iki dað arasýnda
gözlerimizde salkým salkým hüzün tomurcuðu
ne yana dönsek tufan
Onulmaz bir acýnýn girdabýnda,
kýzýl saçlý ateþlerde yandý hayallerimiz
hep baharlarý bekledik, daðlarý, uzaklarý
sarý yapraklar örttü gülüþümüzü, goncalar dürüldü
yüreðimize sonbahar düþtü
kimsesiz sokaklara savruldu ömrümüz
hayat gülmedi bize
Her sonbahar yapraklar düþtüðünde
hýçkýrýða boðuldu yalnýzlýðýmýz
hüzün çöktü içimize aynalara her baktýðýmýzda
geldik,
bu cehennemden yüreði yaralý dönüyoruz iþte
oysa ne hayaller,
ne umutlarla büyütmüþtük gülümüzü ey dünya...
.