CEYLAN
Pembe gül goncasýn, güzellik gani,
Yol bulur hüsnünde, sonbahar ani.
Can yakan Leylalar, Þirinler hani?
Ýnan ki senden de, býkarlar Ceylan.
Tepeden bakarsýn, gence zengine.
Girersin sevenle, meydan cengine,
Kader bu düþmezsin, belki dengine;
Hor görüp kibrini, yýkarlar Ceylan.
Nazlarýn tükenir, kalmaz endamýn,
Silinir kalplerden, þöhretin namýn.
Gözünde nem olur, kederin gamýn,
Canýna ot saman, týkarlar Ceylan.
Bu gençlik güzellik, hayal ve yalan,
Zamandýr yýpratan, eskiten çalan.
Bakmazsýn aynaya, enkazdýr kalan.
Saçlarda ak teller, çýkarlar Ceylan.
Kar yaðar arzuna, pembe düþüne,
Hüzünler set çeker, þuh gülüþüne.
Aðlarsýn köhnemiþ, görünüþüne, ,
Hor görüp canýný, sýkarlar Ceylan.
Ardýndan koþanlar, kapýný çalmaz,
Kovduðun âþýklar, çirkin der almaz.
Bu dünya güzellik, sana da kalmaz,
Bir garip ölmüþ der, yýkarlar Ceylan.
Seyfettin Karamýzrak
Sosyal Medyada Paylaşın:
Entellektüel-41 Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.