EĞRELTİ KÖŞE OYUNU

Bir evin en dip köþesi;hep savunmasýzlarý aðýrlar
Tüm gizler oraya gömülür, yine oradan seninle birlikte kalkar.

Ben,bu satýrlarý o evin ayný köþesinde
Dizlerimi göðsümde parçalayarak yazýyorum...
Sakat ruhumun,aksak diliyle kaðýda devrilen kelimelerim
Savunmasýz bir utancýn,destekli maðlubiyetine þahit olurken;
Diþli bir paspasýn týrnak diplerine giriyor,
Taraflý kalabalýklarýn ayaklarý altýnda eziliyor dik duruþum...

Kalemim,cinayet iþlemiþ bir adamýn
Sokaktaki þüpheci ve sýkýlgan adýmlarý gibi yürüyor satýrlarýn üzerinde.
Her cümle baþlarýnda farkedilip,yakalanýyor
Ve ayný hücrede onunla birlikte sabahlýyor sanki nefesim.
Bu karanlýk köþeye beni iten geçmiþin;
Geliþine ilham veren kangren adýmlarýn virajýnda
Korkularýmýn nöbetlerinden faydalanýp,
Ýçime üflediðim sur’un ürpertisi yýrtýyor kanlý dikiþleri...
Çatlak bir aynanýn keskin çizgisine ruhumu yaslýyor,
Orada kanýyor,kan kaybýndan orada ölüyorum.
Boyumun bile yetmediði bir tabutun içine girip,
Yine oradan kendi omuzlarým üzerinde kalkýyor cesedim...

Bu köþeden göremiyorum,ben neredeyim?
Bulunduðum yere çocukluðumu susturan,
Hiç bilemediðim bir oyuna,mendilimi kaptýrýp geldim...
Ardýndan çok koþtum ama yetiþemedim.
Tüm direncimi acýmasýz bir celladýn elinden topraða verdim.

Þimdi;
Usul usul kaburgamýn salýncaðýna bir býcak yerleþiyor;
Uygun adým kesiklerle hýrçýnlaþýyor
Ýçimde köpüren kirli kanýn saðanaðý...
Her akþam,susturucusunu yutamamýþ kývranýþlarla;
Annemden önce topluyorum sokaktan izzetimi.
Yarým býrakýyorum tüm oyunlarý artýk.
Adým,oyun bozan kiþi olarak biliniyor,
Ama;
Kendi rýzamýn kahrýný uyutmak daha bir kolay geliyor bana.
Gitgide alýþtýrýyorum bu duruma herkesi.

Karþýdan baktýðýnýzda kaybolmuþ biri gibi görünüyor olabilirim;
Kaybolmadým aslýnda,ben kaybettim...
Sadece kaybettim...!
Renklerimi,hayallerimi,
Babamýn belime sarmak için beklettiði,
Kýrmýzý kuþaða gizlenen bekaretimi kaybettim...
‘Çocukluktu affet’ diye baþlayan cümlenin içinde
Çocukluða olan inancýmý,
Masumiyetin sarýldýðý bütün anlamlarý kaybettim.

Artýk belirsiz bir çizgiye düþen taþýn üzerine seriliyorum her gece,
Taþýn altýnda kalan sol anahtarýmý,sýðdýramýyorum kapý deliklerine.
Kapýlar hep sonuna kadar açýk kalýyor.
Kapýyý açýk gören ziyaretçiler;
Küçücük bedenimden eðrelti hizmet bekliyor.
Oysa;
Hala annemin elleri tutuyor beni karþýdan karþýya geçerken.

Nerede kaldý o annemin elleri?
Onun elleri toplamalýydý karanlýk çökmeden aykýrý sokaklardan beni.
Farketmeliydi ruhumun nasýl incindiðini,
Görmeliydi bedenimin kirlendiðini,
Hissetmeliydi kahpeliðin o gece benimle ayný anda eve girdiðini.
Haberi olmuþ olsa engel olmaz mýydý?
Canýmýn yandýðý yerden öpüp,
Bir þeyler örtmez miydi üþüyen yanlarýma?
Bir kova kaynar su ile kazýmaz mýydý
Kasýklarýmdaki dondurulmuþ dölün dibini?

Bir türlü duyuramadým içimde çarptýðým kapý seslerini...
Tam haykýracak oluyorum,nefesim kenara çekiyor kendini...
Ýçimde acýyla mevsimleþen çocuklar birbirine giriyor hep,
Biri diðerini,diðeri bir diðerini býçaklýyor.
Býçak,en son benim elimde kalýyor.
Öbür diðerini bulamayýnca;
Katliam elçisi gibi dönüp duruyorum kendi çevremde.

Bacak aramda büyüyen dinamitlerin ipine çocukluðumu baðlayýp,
En kalabalýk parklara býrakýyorum temiz düþlerimi artýk.
Uzaktan seyredip,uzaktan büküyorum kalbimin boynunu.
Sonra,boþ bir salýncaða gözüm iliþiyor,
Sanki bana ayrýlmýþ gibi,kimse sallanmýyor.
Koþar adým,kocaman çocuksu bir hevesle yaklaþýyorum,
Ben yaklaþtýkça;bir fýrtýna kopuyor.
O fýrtýna, baþka bir çocuðun elinden tutup;
Onu o salýncaða,
Beni ise saçlarýmdan kavrayýp;
Ýçimi dolduran sýralý gizlerle,
Köþe kapmaca oyununun en mertebesine
Boðulmak için býrakýyor.

BERNA KAYA
15.12.2022
Sosyal Medyada Paylaşın: