Aylardan Eylül

Aylardan Eylül
günlerden sen
umut yaðýyordu gönlümün
en bakir tepelerine
bekleniyordun
vuslatýn en güzeliydin belli ki
geçmek bilmiyordu zaman
zaman sabýr duvarýmda tembel at
en uzun gecemi yaþýyordum

Tan yeri aðarýrken
aðrýlarýn en güzeli oluyordun
ne bir gün geç
ne bir gün erken
tam vaktinde gelecektin belli ki
alaca kanat takýyordum yüreðime
kan ter içinde dualar ediyordum
Meryem’ in dalýydý sanki tutunduðum
tutundukça sana yaklaþýyordum

güneþin doðuþunu bekler gibi
inim inim
tattýðým bir hazdý annelik
annelik
bu hazda kaybolmaktý

Aylardan eylül
günlerden sen
beyazlar içinde pür neþe
þarký söylüyordu birkaç melek
dört döþek ötede bir kadýn
feryatlar atýyordu ardý kesilmez
bense bu seslerin garip ahengiyle
kalbimi dinliyordum
en ulvi ritmini vuruyordu
-.- - -
rahatlýyordum
sonra bir fýrtýna esiyordu ruhumda
ya kaybedersem koklayamadan
bir yudum sütüm
deðmeden dudaklarýna
kadife tenine dokunmadan ellerim
ellerim ana olamadan
ellerim ana olamadan daha


Sýrasý deðildi bu gelgitlerin
anladým ki seninle doðuyordum
sevincimdi acemi ellerimde aðlayan
gözlerinde gözlerimi görüyordum
pembe patikler giydiriyordum
üþüyen düþlerime
Düþlerime gülüþler seriyordum

Aylardan eylül
günlerden sen
güller döþüyordum
gönlümün kehribar yollarýna
düþlerime gülüþler seriyordum


Ayþe Ceyhan

Sosyal Medyada Paylaşın: