Hüzünlü ve öfkeli şiir

Hüzünlü bir þiir var dilimde bu ara,
Satýrlarý gülmekten aciz;
Dizeleri halsiz,
Bir acý var içinde öyle hadsiz.
Kelimeler kavgalý birbiriyle,
Sözler evsiz, kimsesiz...
Ucuz bir otel sessizliði karþýmda
Çarþaflarý kirli, havasýz oda.
Dilim damaðým kuru,
Ýçim, sahra çölü kývamýnda.
Rüzgar ne yöne eserse,
O yöne savrulur düþlerim
Ve gülüþlerim sahte
Geçmez hiçbir esnaf meyhanesinde!
Hiç içmediĝim sigaralarýn dumaný baþýmda,
Ýzmarite dönüþen anýlar yerlerde.
Duman altý olmuþ sokaklar,
Sobasý yanan sofrasý kuru ekmek soðan evlerin çaresizliðiyle...
Bir kadeh daha koy diyor memleketim,
Þeref yoksunu kederlerin þerefine
Yoksulluðu içiyorum.
20 yaþýnda ölen kardeþlerimi düþünüyorum
Hayatýnýn baharýnda kýþý yaþayan körpe bedenleri
Ve içten içe ölüyorum.
Bir ranzanin üst katýnda,
Bir daha asla orada uyuyamayacak
Mehmet î hayal ediyorum.
Haberleri açmaya korkuyor,
Bir þarký daha dinliyorum.
Belki ben de herkes gibi oluyorum,
Umarsýz ve kayýtsýz...

Dert yüklü bir þiir var dilimde bu ara,
Yaðmura dönüþecek bulutlar gibi
Griye boyalý içimin evleri.
Çýðlýk çýðlýða baðýrýyorum
Komþular uykuda,
Ölüm pusuda.
Belki de baþka bir kadýný bekliyor bir kuytuda,
Kocasý kýlýðýnda
Sabýrla ve inatla.
Satýr aralarýnda kalan birkaç umut var,
Parmaklarýmý sokup derine
Bir umut, topluyorum.
Geri gelmiyor gidenler
Gittikleri yer güzel diye mi;
Yoksa bu dünya iðrenç diye mi?
Bilmiyorum.
Çocuklar ölüyor her gün örneðin,
Kimisi savaþta topla tüfekle;
Bazýsý küçük bedenine dokunan pis ellerle!
Sevmek zor geliyor insanlara diye üzülüyorum,
Nefret etmek bu kadar kolay olmasýn istiyorum...

Küfürlü bir þiir var dilimde bu ara,
Baþtan sona seviyesiz
Her cümlesi terbiyesiz...
Sosyal Medyada Paylaşın: