sedye

yoldaydým en son
bir adým daha attým
elim göðsüme gitti ne nefes aldým
ne de bir yere dayandým
olduðum yere yýðýldým

açtým sandým gözlerimi
ayna vardý tavanda
sesim yok sinirlerim ölüydü
hatýrladýðým göðsümdeki aðrý
sol kolumdaki karýncalardý bundan öncesi

tepemde ayna vardý
sedyede uzanmýþ
bilmediðim aletlere baðlý bendim gördüðüm
yeþil önlüklüler vardý baþýmda
öldü diyorlardý

yanýmda kimse yoktu
aynadaki yansýmanýn aksine.
sýrtýmý döncek olunca
bir ýþýk gözümü aldý
karanlýktan aydýnlýða bir yol vardý

adým adým giderken aydýnlýða
sedyedeki yansýmama sýrt çevirmiþtim
gerinden gelen kýzýmýn sesi çaðýrdý
’Baba, beni býrakýp nereye gidiyorsun.’
dayanamadým döndüm geriye
sedyeye...

Sosyal Medyada Paylaşın: