Gecenin gizemi..

Bir kahve molasýnda dillenen ne çok þey var.
Geçiyor gözümün önünden anýlar.
Neþter vurmak istemem yaralara,
içinde ne idüðü belirsiz sorgular.
Yaðmur ve denize dokunuþu damlalarýn,
sýrra kadem basýp karýþýyor engine.
Kaç acýyý gömmek istedim kimbilir,
gecenin zifiri kara rengine.
Ruhumda bedenime bir isyan,
yan diyor gönül maziye yan.
Acýlara müptezel kiþiliksiz halim, hayat sadece bana mý zalim.
Siyah bir perde geceyle aramda olan, bir meþale gibi yorgun gözlerim, karanlýða direnmenin ardýnda,
umutla ebediyete uçuyor, zavallý bir kuþun kanadýnda.
Ne saltanatmýþ bu; hayat denilen olay, hissettirmeden çekip aldý üzerinde oturduðum tahtý,
solgun güllere döndürdü yüzümde ki gül gibi açan bahtý.
Sathýmda sadece özgürlüðe kucak açmanýn bilinci,
biraz da insanca yaþamanýn sevinci.
Geceleri naçar olsam da biraz,
yaz be gönül kalemim efkarýda yaz.
Efkar olmalý yürekte yanar dað misali,
akmalý lavlarý beyaz kaðýda,
inci mercan olmalý sözcükler, Derya’nýn dibine vurmalý,
nurun ihtiþamýnda dehlizleri aydýnlatmalý.
Bakmayýn dilimin lâl olduðuna, okyanus misali dolduðundandýr.
Ýnsaný insan yapan, kendi yalnýzlýðýna yansýmasýndandýr.
Ne ekmek ne su istiyor caným, kendi içselliðinde dönüyor kaným.
Hep sýzýlýdýr be; hep sýzýlý sol yaným.
Bir sayfa dolusu kelam, herkese her þeye,
dilimden düśüyor selam.
Ey gönül; sýzlayýp durma yeter artýk, nedir ki deðerimiz?
Bir pul bile deðildir ederimiz.
Varsýn olsun be! Hiç bitmesin kederimiz.
Gök mavi, deniz mavi, hayat bir direniþtir,
olmasakta bu yerde bani.
Yarýn oturacaðým derenin kenarýna!
Meramýmý anlatýp akan suyun meramýna.
Mutlak bulacaðýz bir ortak yol, o gitmek ister engine, ben karýþmak isterim suyun rengine.
Her þey hareket halinde, her þey deðiþken.
Çocukluktan kalan öylece duruyor,
öyle bir mahzun ki gözlerim, gölgesi yüzüme vuruyor.

Sosyal Medyada Paylaşın: