VUSLATIN İZDÜŞÜMÜ

Bir gece,
Senin þiirinin dilinden;
Kendime rengarenk çiçekleri toplayýp,
Papatya fallarýný aþka sürüyüp,
Sarhoþ ruhumun, mezelenmiþ bestesiyle
Bir çocuðun, parmak ucu mutluluðu dansý üzerinde
Koþar adým gelmiþtim sana...

Topuklarýmý gökyüzüne kaldýrabilen heyecaným
Yerleþince en medeni halime,
Uçuþan kýsacýk eteklerim döküldü, senin dizlerine.
Gözlerime taktýðýn ýþýðýn tozu
Bulanýk bir rüyaya kandil yaktýran,
Þuursuz bir fikrin, koþulsuz müridini devirdi birden üzerime...

Parçalý bulutlarý yamalayýp,
Güneþe ihtiyaç duymayan baharlarýn, yataðýna uzandým seninle...
Vuslatýnýn kapý zili iþitildi her gece.
Gecenin gözlerine tutunup,
Sana açtým her kapýyý zamanýndan önce.
O gelen sen olmasan bile...

Sen olmasan bile;
Sana soyundum bir incir yapraðý üzerinde.
Mehtabý görmezden gelip,
Ama;
Yine de yýldýzlara ayýp olmasýn diye,
Gölgeni çekip örttüm, çýplak bedenime...
Dengemi rüzgarýn vurgunundan korurken,
Senin savruntunla seviþtim, iki dal arasýnda ben...

Yine öyle bir gece;
Rüzgarýn bile kendini kaybettiði haliyle,
Kan ter içinde.
Bu defa;
Bir rüyanýn kabusuna çalýnan,
Tek bir papatya falýna göz açtýrmayan yapraðý üzerinde,
Tohumuna tutunamamýþ dallarýn,
Mezesiz sarhoþluðunu akýttým gözlerime.

Þimdilerde nefessiz kaldýðým yazgýmýn
Üzerime devrilen vuslatlarý,
Kefenini giydirmekte zorlandýðým sevda
naaþý ile;
Kimsesizler mezarýna gömer gibi gömüyorum puslu þiir bahçene.


Berna KAYA
19,09,2022



































Sosyal Medyada Paylaşın: