Ama onları vurmayın

deniz çehresini parladýkça
yalnýzlýðýn beri tarafýna
Uzak kýyýlarýn aðaçlarýný yunuyorum kalbin ahvaline
Zifiri sessizlik geçiyor öðle üzerinden
Hüznümü tüten aðrýnýn varlýðý titrerken
Göðsüme sokulan çocuðu üþütür zaman






Zaman dalgasýnda kývrýlan iklimle kýsaltýrken saçýmýn boyunu
Aðzý büyük rüzgar kalabalýðýma karýþýr
Boðazýmda çýðlýk susuþ..
Bütün þarkýlar gözlerimin þarabýndan sayýklar beni
Þehir bir baþka nakýþlar geceyi
Elimde buðulanmýþ camlar
Mavi gözlü dalgýnlýk ki
Yaðmur gökyüzünde ölmüyor/
Söz küpeleri açan saksýlarda ýrmaklar





Bilemezsiniz
Pembe düþlü ülkemin
Sokak lambasýna düþen düþlerini
Uykusuna kar yaðar
Yaz yaðar
O biçim Istanbul kokar aþk




Güneþ çaldýkça umudun kapýsýný
Neden beni terkediyorlar
Onlar sevinç imbikleriyle
Baþýný suya eðen güvercinler doðuracaklar
Vurmayýn aðrýlý ormaný sevginin dilinde
Onlar duvarlara konuþkan tohumlar taþýyacaklar

Birazdan öldürün beni
Ama onlarý vurmayýn
Mor benekli uçuþan her þeyi
Eþiði seyreden ay’ý
Çocuklarý
Uzaklarý


N’olur vurmayýn

Kaybolmasýn uçurtmam


.....

Sosyal Medyada Paylaşın: