KURTULUŞUN ŞAFAĞINDA
KURTULUÞUN ÞAFAÐINDA
Dolunayda, bir altýn baþlý bozkurt,
Týrmanýyor Kocatepe’ye.
Sabah, alacakaranlýk.
Aþýyor granit kayalarý, demirden pençeleriyle,
Mavi gözlerinde, þafak kýzýllýðý.
Gri bulutlar, gelip geçiyor çelik mavi gözlerinden.
Bulutlar arasýnda, belli belirsiz, zafer kývýlcýmlarý.
Gidiyor, kayanýn en ucuna.
Önünde, Afyon Ovasýnýn enginliði,
Düþüncelerinde, Bozkurt tedirginliði.
Pençeleri arasýnda parçalanan kayalar,
Þakýrdayarak, düþüyor ta ovaya.
Ufuk çizgisinin, alev kýrmýzýlýðýnda.
Belli belirsiz gölgeler dalgalanýyor,
Teomanlar, Metehanlar, Alparslanlar.
Fatihler, Süleymanlar, Yýldýrýmlar.
Dizilmiþleri yan yana.
Ellerinde, Kurt Baþlý Sancaklar.
Bozkurt, gümüþ boynunu uzatýp bakýyor ovaya,
Afyon Ovasýnda, bir Bozkurt Ordusu,
Karþýlarýnda kalleþ sýrtlan sürüsü,
Bozkurt hafifçe kýpýrdanýyor, endiþeli.
Gözleri kývýlcýmlar saçýyor,
Sanki, “ kopacak kýyametin” habercisi.
Biliyor, sýrtýna yüklenmiþ, "Türk’ün Kaderi."
Aðarýyorken tanyeri,
Veriyor tarihi emri,
“Ordular ! Ýlk hedefiniz Akdeniz’dir. Ýleri.!”
Kopan deli tufanla;
Bir anda kýrmýzýya dönüyor, gri bulutlar.
Kan kýrmýzý yaðýyor yaðmurlar.
Topraða karýþan kanla, yeþeriyor umutlar.
Bozkurt Ordusu, "çýlgýnca saldýrýyor" düþmana.
Tarihi dersini veriyor, haddini bilmez sýrtlana,
Bilmiyor ki rezil,
Kanundur;
“Girilmez Bozkurt Yurduna.!”
Mýzrak gibi saplanýyor, düþmanýn ta baðrýna.
“Çelikten pençeleri, “
“Demirden çeneleri.”
“Parçalýyor..!,”
“Parçalanmaz denilen, esaretten kafesi.”
Yerle bir ediyor, “yýkýlmaz mevzileri.”
Aniden gün ýþýyor;
Güneþin okþayan ýþýðýyla,
Bozkurt dikilerek, iki ayaðý üzerinde,
Deðiþmeyen Bozkurt Mavisi gözleriyle.
Dönüþüyor, Altýn Saçlý Mustafa Kemal’e.
Ufuk çizgisinde ki gölgeler ise,
Soluklaþarak, kayboluyor,
Yüzlerinde, tebessümle.
“Ya Bozkurt Ordusu…!”
Döðüþürken, ateþ, duman, ter, içinde,
Dönüþüyor, Kahraman Mehmet’e.
Pençeler ise, parlayan süngülere.
O süngüler ki, uçlarýnda yalabýklar çakýyor.
Düþmaný kovalýyor.
“26 Aðustostan, 9 Eylüle,”
“Ýç Anadolu’dan, Ege’ye.”
“Afyon’dan, Ýzmir’e”
Kurtuluþun altýn güneþi doðuyor,
Öksüz ve “Yalnýz Millete.”
Diyordu ya.! Yakup Çavuþ,
Kahraman, Son Gazimiz,
“Aslan Yürekli Süvarimiz.”
“Düþman sadece Yunan gavuru deðildi ki oðul;”
“Ýtalyan’ý, vardý, Rus’u vardý, Ýngiliz’i vardý…,”
“…bir de Fransýz…,”
Çok þükür, bizim ALLAH’ ýmýz vardý.
Bir de, Mustafa Kemal Paþamýz.
14/06/2020 Muhittin KOÇ
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.