VURDU BENİ
Þu dünyanýn sýrrýna ermek için uðraþtým,
Gülenler gülümsetti, aðlayan vurdu beni.
Sahipsiz kaldýk diye sitem eden gözlerde,
Aðlarken ardý gelmez çaðlayan vurdu beni.
Soðuk, uzun gecede uykularým kaçarken.
Uzaklardan çýðlýklar binbir yara açarken.
Dertliyle dertlenenler yine umut saçarken.
Yarasýný eliyle daðlayan vurdu beni.
Koþup gitsem imkân yok gitmesem canda sýzý.
Kapasam gözlerimi her saat, anda sýzý.
Vakitli vakitsizce gezer her yanda sýzý.
Tabip olsam kolumu baðlayan vurdu beni.
Mühürlenmiþ dillerle manasýz bakýþlarým.
Yokuþlardan yukarý kendime akýþlarým.
Çaresizlik içinde þu þiir yakýþlarým.
Derin ýzdýraplarý sýðlayan vurdu beni.
Mesut’um çare sende ey kainat mâliki.
Sensin çaresizlerin tek sahibi, hâlîký.
Sensin her vakt-i dârýn amir, müteallîký.
Emrine asi olup saðlayan vurdu beni.
Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın:
Mesut ALTUNKAYNAK Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.