ITIR’A ANLATIYORUM BÜTÜN BUNLARI BEN

(Düþlere çok borçlandým son birkaç bin yýl
nasýl ödeyeceðimi bilemiyorum
bütün (ger) çeklerim karþýlýksýz çýkýyor
sonunda kapýma ücra memurlarý gelecek
ve hiçbir þeyimi alýp götürecekler)

yukarýdaki beþ dize hiç çýkmadý hayatýmdan
dördüncü dizedeki þu ücra memurlarý var ya
onlar da hiç ayrýlmadýlar kapýmdan
ölü taklidi yapýyorum geldiklerinde
üstüme basýp geçiyorlar acýmasýzca

paslanmýþ evler, ýssýzlýk sürüleri
yol üzerinde sýralanmýþ laf deðirmenleri
sözcük davulcularý, bellek gardiyanlarý
saz çalanlarý tutuklayan suçlular
sahneden inmek bilmeyen politik fuhuþ
çýðlýklara sýrtýný dönen piyonlar
ayaklarý kýrýldýðý için yerinden kalkamayan vicdan
hüzün öyle hýzlý koþuyor ki, yetiþemiyorum

Itýr’a anlatýyorum bütün bunlarý ben
elleriyle yüzümdeki öfkeyi siliyor
sonra gülümsüyor, saçlarýný düzeltiyor
melodiler dökülüyor saçlarýndan
Itýr benim evim

geçen gün
bana dudaklarýný göndermiþ bir mektupla
öp diyor, öyle öp ki uçurum tadýnda olsun tutku
birkaç þehir uzaktan seviyorum onu

caddeye iniyorum az sonra
hani þu kusursuz illüzyonlarla donatýlmýþ büyük cadde
bazý sakýncalý þiirlerde adý sýkça geçen
duygusuz kalabalýðýn içinde birbirine deðmeden yürüyen
bir Itýr’ý olmayan insanlara bakýp bakýp üzülüyorum
üzülme diyor basýn açýklamasý yapan bir karanfil gibi
aþk yüzünden yakýlacaklar listesinde isimleri yok onlarýn



Sosyal Medyada Paylaşın: