Yanlızlık tutması...

Öyle uzun yollarý sevmem...
Yanlýzlýk tutar.
Gün neye deðerse, yangýn...
Yangýn kimi sobelerse kül.
Bir doðum lekesi, bazen insan...
Karanlýðý silinmez.
Ve ben, ayrýk otlarýna
Tohum olmayý öðreten deli...
Sesimi sakladým, aðzýmdaki boþluða.
Sindire sindire sustum kendime.
Parmaklarýmý kýnalayan, anneme benzedim...
Ölümden daha çýðlýk,
Yaþamdan daha sessiz, olmak için.

Kan ,en düþkün halindeydi...
Annem sýzýnca yarama.
Sýrf kanayayým diye gitmiþti.
Yazmasýnýn altýndaki güneþi ,
her vakit görürdüm.
daðýnýk býraktýðý ,hiç bir yeri yoktu...
tenha hiç bir Yeri yoktu yüreðinin.
kalabalýk, gülümseyen cümleler yoðurur,
daðýtýrdý konuya komþuya.
Bir pencere vardý Annemde...
en deli rüzðarda bile kapatmazdý ellerini.
Annemin elleri hep aralýydý!...
Aralýk ,eylül bir de þubat...
Annemin elleri çok üþürdü...
kapatmazdý ellerini!.
Babamý sayýklardý arada ,
arada babamý...
Gözlerini yumdu bir gün ,
göz kapaklarýna babam oturmuþdu...
biliyordum yine sayýklýyordu!.

Bir penceresi vardý Annemin...
kýrdým camlarýný!.
Gerisi yalnýzlýk tutmalarý...

Öyle bir yanlýzlýk tutarki,
Kafa üþür,
Kol üþür,
Ayak üþür...
Kendi baþýna bi halta yaramayan,
Salýncaðýmý hatýrlarým...
Söz üþür.
Zincirlerin soðuðunu,
Çocuk tenime akan terimi hatýrlarým,
Bahardan deðil,
Güz den.

Yorulmadan...
En serin yerdeyim!
üþüyenler, benim kabilem...
Az ötede minik gök,
ufak toprak,
Dilimize uyarlanmýþ,gölgeler.
Tartýnýn bir kolu yok...

Yanlýzlýk tutmasa,
severdim belki seni...
Babamýn kýyýlarýna çarpýp ölen,
Annem kadar belki.
Sosyal Medyada Paylaşın: