Denizi Seyretmek Vardı

Kapýldýk hasret denilen sele,
Savrulduk her birimiz, bir yere.
Sen, Ýstanbul Boðazý’nda,
Altýn saçlarýný verirken yele,
Sanma boþ durdum.
Kýrsal kentlerde,
Nafaka peþinde koþturdum.
Bilmem hangi ara tükettim ömrümü?

Gökle deniz gibi kavuþamadýk,
Oysa yüksek bir tepeden,
Gün batarken;
Denizi seyretmek vardý,
El ele.
Kayboldun ansýz, yersiz,
Kaldým limansýz, yârsýz...

Dalgalar ve deniz feneri,
Neler fýsýldardý kim bilir?
Gelseydiler dile.
Rýhtýmda bekliyorum þimdi,
Kýrgýn, dermansýz, fersiz;
Gün-gecem keyifsiz, çile.

Çocukluðumu istiyorum,
Toprak damlý evimi,
Telden arabamý, tahta atýmý, topacýmý,
Ve belikli kýz seni...

Dut aðacýnda sallanýrdýk neþe ile,
Ne çabuk çevirdin küle,
Hayallerimi, büyütemedim bile.
Kayboldun gözlerden,
Ardýndan diyemedim,
Komþu kýzý, git güle güle!

Çok geç artýk, çok geç,
Ey sarý lalem!
Ah çekmek nafile.
Seninle yüksek bir tepeden,
Gün batarken,
Denizi seyretmek vardý,
El ele...

12.08.2022
Muhittin Alaca


Sosyal Medyada Paylaşın: