Býrak, Güneþ kaybolsun tepelerin ardýnda, Denizin üzerinde cilveleþen ýþýklar Derinlere gömülüp kaybolsun birer birer. Akþam vaktinden az geç, yatsýdan biraz erken, Leylâk rengi gökyüzü menekþeye dönerken, Sensizliði bir dikiþte içip bitirmek için Dudaðýma yaklaþan kadehin buðusunda Bir gülümse, bir göz süz, görün bana bir defa! Sakince hýþýrdayan yapraklar arasýndan Bir fýsýlda, bir ses ver, haykýr bana ne olur! Sensizliðin çölünde çok susamýþým sana, Bir serap görmek için yalvarýþým, baksana! ...
Ben, böyle söylenirken, yavaþça gel arkamdan, Þafak rüzgârlarýyla esiver üzerime Ve ýlýk kollarýný dolayarak boynuma Çatlamýþ dudaklarma bir hayat öpücüðü, Bir yaþama gücü ver, tükendim, anla artýk!
Boþalan her kadehte gözlerini arayýp Hep kulak kesilerek, bitmeyen bu bekleyiþ, Birkaç sarhoþ anýyla dertleþip deli gibi, Bu kaçýncý kadehtir, kaçýncý þiþe, bilmem, Umudum paramparça, dizeler yýrtýk-pýrtýk; Bekletme daha fazla, ne olur, anla artýk! ...
(1993) Ünal Beþkese
Sosyal Medyada Paylaşın:
ünal beşkese Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.