SUYUN ÜZERİNE YAZILMIŞ ŞİİR
(Þiir eskise de gerçekler eskimiyor)
Dedeler bir, nineler bir, herkes ayný soydan, kardeþ
Saðdakinin, soldakinin yürüdüðü yollar ayný.
Yediðimiz ayný buðday, üstümüzde ayný güneþ,
Ayný yaðmur, ayný toprak, ayný kökten dallar ayný...
Bu topraktan can almýþýz, vatandaþýz biz hepimiz,
Bu bayraðýn altýndayken, hepimiz Türk Milletiyiz
Cahil, âlim, köylü, kentli, hepsi bizden, hepsi ’biz’iz.
Bozkýrdaki gelincikle, gülistanda güller ayný...
Bir milletin özgürlüðü, o bayraðýn direðinde
Sahip çýkmak için birlik olmak þarttýr gereðinde.
Kýrgýnlýklar olsa bile, hepimizin yüreðinde
Farklý yenler içindeki o kýrýlmýþ kollar ayný...
Baþýný dik tutmak varken, neden eðik durur boyun?
Bu topraklar sana helâl, mirasýdýr ceddin, soyun.
Halaylardan zeybeðe dek her yörede baþka oyun
Türkü baþka, þarký baþka, sazlardaki teller ayný...
Deniz nasýl zenginleþir, her nehirden gelen suyla,
Tüm çiçekler bir bahçede, farklý rengi, kokusuyla
Birlik olmak þarttýr þimdi, saðcýsýyla, solcusuyla,
Ölüsüne, dirisine dua eden diller ayný...
Ýster iþçi, çiftçi olsun, ister memur, esnaf, yazar,
Bölücülük, aralara önce sinsi sinsi sýzar.
Hepsi ekmek peþindeyken, bu ahengi nasýl bozar,
Somun sýkan, düven döðen, kalem tutan eller ayný..
Tek bir millet, tek bir bayrak... Bu ne kutsal bir hediye...
Ýkiliði biz yarattýk, dinci- lâik diye diye.
Tevhit varsa, ’Bunlar bizden, bu öteki’ demek niye?
Dört kitapta Yaratan bir, bir tek Allah, kullar ayný...
Dön, bak; tüten anýz deðil, bir yangýnýn dumanýdýr,
Uyan, þimdi birlik olmak, güçlü olmak zamanýdýr.
Yakýn tarih, seni yutan oyunlarýn romanýdýr,
Figüranlar yine bizden, reji ayný, roller ayný.
Henüz her þey bitmese de, kum saati tam yarýda,
Bölücü el, çok hünerli, tam not almýþ baþarýda
Medeniyet (!) utanmýyor, içeride dýþarýda
Âfet olmuþ, kan renginde coþup akan seller ayný...
Sen- ben derken, baþkalarý kapýmýza dayanacak,
Yangýn sarmýþ, ev sahibi acep ne gün uyanacak
Söndürmezsek, Cami, Kýþla, Okul, Meclis hep yanacak
Ateþlerin közü farklý, fakat sonda küller ayný....
Ünal Beþkese
Þiirin hikâyesi;
Osmanlý’nýn son günleri; tahta kurdu olmuþ Batý,
Kurt yeniði, Kav’a dönmüþ o konaðýn en üst katý.
Ýhanet bol, isyan gani, delik deþik olmuþ çatý,
Yazýk, hiç ders alýnmamýþ, yüz yýl sonra haller ayný...Ü.B
Sosyal Medyada Paylaşın:
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.