Ýmlasýz... Bir þiir gibi, önce yaslandým!
Sonra hep dayandým-dar mýsralardaki kelimelere...
Bir a oldum sonra þ, biraz da k...
Anladým ki, “aþk” olmuþum... Size!
(sana “sen” demeden önce derdim ya, sadece siz...)
Ne güzel þimdi: sana “sen” diyebilmek...
Ve “ biz ” olmak bu mutlulukta;
Yani o bizde “ben”de olabilmek...
Belki benim böyle yazabilmem,
Sevebilmem ve özleyebilmem, sizdendir...
Ve belki yapraklarý sözcüklerden dökülürken,
Bu aþkýn baharýnda baþkadýr seni sevmek...
(çok sevdim seni/biraz bekle beni!)
“Ýmlasýz bir kelime gibi yanaþtým kýyýna,
Ne olur kaçýrma- çocuksu bakýþlarýný...”