Ey sen! Bakýþlarýndan kalbi süzülen sefil: Kirlenmiþe benzersin; hamam orda, tas orda! Gelecek gibi muðlak, geçmiþ gibi çetrefil; Beslediðin ne varsa üzerine bas orda!
Kaçma, kaçma kendinden; dolmuþ halýnýn altý! Süpürmek neye yarar, kalbinden kir akarken. Ýçinden, tâ içinden þeytanî bir karaltý, Senin nursuz yüzüne sýrýtarak bakarken...
Bak, orda yol ayrýmý... Bekliyor bir müfreze, Korkma, yürü ve savaþ; muzaffer olacaksýn! Ölsen de, yaþasan da beþ metrelik bir beze, "Benim tüm ganimetim sensin!" der olacaksýn.
Unutma, aklýn senin en büyük düþmanýndýr, En fedakâr dostun da yine aklýn olacak. Susuþun ki þevkini kamçýlayan yanýndýr, Sýr perdesi ardýnda gizlin saklýn olacak.
Kapý, kapý, bu kapý! Ýlk ustanýn eseri, Sunmuþ ya anahtarý; niye kýrmak istersin? Cerrahsýn, aç göðsünü, vur kalbine neþteri! O dem yalnýz ya susmak, ya haykýrmak istersin.
Cümleler, ah cümleler! Kalemin kývranýþý... Kaðýt senin aynada kendini görüþündür. Boþa deðil beyninin alev alev yanýþý, Vur baþýna haflerin, vur ve Hakk’ý düþündür!
Adýn bugün Silüet, yarýn kim diyecekler? Bembeyaz bir çarþafýn üstündeki kir sensin. Hadi koþ, sana raðmen; kimliðin seni bekler, Ýnsanlýk ilerliyor, geri kalan bir sensin! Sosyal Medyada Paylaşın:
SİLÜET Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.