Neden böyle diye etme þikayet, Olmasý gereken oluyor kýzým. Ýnsan kaderini severse þayet, Ýçi hep huzurla doluyor kýzým.
Kalýcý deðildir dert, keder, çile, Bekle kurtuluþu tevekkül ile, Kýþa raðmen açan kardelen bile, Zamaný gelince soluyor kýzým.
Her dert bir zerredir, insan büyüteç... Bil ki büyüttükçe uzar her süreç, Abartma derdini, eyvallah de, geç; Bugün veren yarýn alýyor kýzým.
Amenna, nefsin var, diyemem sök, at! Doðrusu ya sabýr, ya mutabakat... Sonu yok savaþýn, var derdim fakat, Geride çok ceset kalýyor kýzým.
Mutmain etmiyor mal, rütbe, para, Aksine her biri ayrý bir yara... Sen, kendi þifaný kendinde ara, Ýnan, arayanlar buluyor kýzým.
Âný yaþa, dünün tutma yasýný, Raðmen sev, raðmen yap, geç amasýný, Eðer öðrenirsen yaþamasýný, Kader yoklukta da gülüyor kýzým.
Eyvallah, ilk baþta kâr etmez çaban, Kabarýr zihninde katil bir çýban, Ancak yaþayýnca anlarsýn, baban, Günde yirmi dört kez ölüyor kýzým. Sosyal Medyada Paylaşın:
SİLÜET Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.