VE İZNİNİZ OLMADAN SEVİYORUM ARTIK KENDİMİ...

Hüviyetim.
Bir de hürriyetim.
Gür sesi sevginin
En çok da endamlý yüreðim
Ve iþte hiç olmadýðý kadar seviyorum
Ama bu sefer öncelikle kendimi.

Akasya aðacýyým ben.
Belki nazlý bir gelincik.
Yapraklarýmý erkenden dökmüþken…
Ve iþte ansýzýn kendime geldim
Mademki kendim olarak düþmüþtüm yola
Mademki sevgimle sevgim için baþ koymuþtum yola…
Yoluyla yordamýyla kimi sevdiysen
Ýlla ki düþman etti beni bana.

Sevdiðim kim varsa sevildiðime emin
Sevgiyi nasýl da þiar edinmiþtim hem
Sözüm meclisten içeri ve dýþarý
Bense sýðamazken yere göðe, severken
Ýhmal ettiðimi bile bile
Ýhbar ettim acýlarýmý Rabbime
Ýhya eden yine O idi yüreðimi
Kat iziyle sevdiðim her insaný
Layýðý ile neyse ifa ettiðim
Kul olmakla iþtigal bir neferiydim hem ben sevginin.

Yaratan’dan dolayý yaratýlaný nasýl da sevdiðim
Elbet kayýt altýnda
Kaybolduðum dünyanýn güncesi þiirlerim ve sözcüklerim
Sonunda ulaþtýðýmdý sonsuzluk o tek istikamet
Bense hiçlik makamýnda saklý
Varlýðýmý katýk ettiðim her duygu ve sevgi ve acý
Açýsý yoktu sevginin
Enginlerde yol aldým ben
Sadece dokunmak adýna kendime
Emsalsiz hüzün yaþadým
Endamlý bir hüzün nakaratý idi sýrdaþ yakarýþým
Ýnsan olmanýn meali ve mizacý
Þarlatan deðildim ne de yalancý ne de soytarý
Sancýlý bir ömür belki de göz kýrpan ölüm
Uzak kalsýn yeter ki
Daha çok daha çok da sevmeliyim kendimi.

Açmadýðým bir yapraktý içimi deþen
Açamadýðým yüreðin sýkýntý ile depreþen
Açtýðým yüreðim yine sözcüklere döktüðüm
Bol bol da gözyaþý döktüðüm
Devþirmenler gibi içtimada
Ýçerlediðim yalnýzlýksa deðil artýk umurumda
Nasýl ki kimsesizliðimi sonlandýran Tanrý
Hem sevdiðim ne çok insan var uzaðýmda yakýnýmda
Kalp gözümle gördüðüm iç dünyalarý
Ve ben de saklýyým onlarýn her birinde.

Yanlýþýmý düzelttim hep de düzelteceðim
Bir þahikanýn fýsýltýsý ile
Saðýr Sultana bile malum oldu ya yakarýþým
Hem nasýl da geniþtir haznesi Rabbimin
Aþkýn ve sevginin hazinesi nasýl ki saklý içimde ta ezelden
Teyellediðim yürek iklimim
Sektiðim nice yürek tek tek
Tedavülden kalkmadým henüz
Mademki vaktim var ve de gideceðim yol
Asla da rolünü çalmadým ben insanlarýn ve sol yaným
Sadýk kaldýðým kadar dürüstlüðüme.

Sancýlý bir bekleyiþin de meyvesidir kendime
Kendime yeni yeni d/okunduðum
Emrine amadeyim evrenin
Kambersiz düðün misali
Kaybolduðumun ertesi ve mucizevi sesi
Ýþte döktüm kurtlarýmý bir bir
Kuram dýþýyým belki de insanlarýn gözünde
Lakin özüme sözüme sadýk bir beþerim yeþerdiðim kadar
Yaþardýðým ve yaþadýðým dünyanýn
En mahcup aþýðýyým
Münazara ettiðim kalemin de sevecen sesi
Ýþte sona erdi dündeki hikâyem
Yenilerini yazmanýn da zamaný geldi madem
Ve izniniz olmadan seviyorum artýk kendimi…

Sosyal Medyada Paylaşın: