-þimdi býraktým kendimi yanýna...
Ve ben söylüyorum, kendimi:
Üstelik ayný bulutun altýndan atýyorum, gözyaþlarýmý...
Sokaktaki insanlara býrakýyorum, farkýmý.
Gülümsüyorum, en “sen” olan yanlarýmla...
Biraz sen gibi, aynalara küsüyorum...
(yazmasam da hep yaþasam seni, nasýl olur ki...)
“elbette” seninle olmanýn onurunu, taþýyorum.
Biliyorum, en az sende sevdin, bendeki seni...
Yürürken sýrtýmda taþýdýðým gölgeni,
Ve gökkuþaðýndan fýrlattýðým renklerin þöleninde,
“çok sevdim seni...” “sevgi”li(m)
(ve þimdi daha da çok sevsem seni...)
“Aþktýr; sevgiliye býrakýlan yerin tamamý...”