M E N Z İ L - 2

Menzil!..
Doðar doðmaz, daha ilk nefesi almadan; ilk sütü içip, ilk aðlamaya bile baþlamadan.. kendi kendine baþlayan, otomatik bir koþunun biteceði, “SON DURAK!”
Hiç ama hiçbir kiþinin, kaçýp da kurtulamayacaðý; kimine, “GÜL BAHÇESÝ!” kimine göre ise, “DÝKENLÝ ÇALI TARLASI’” olacak, meçhûl bir yaþantýnýn.. son duraðý!..
Ya! Siz de, bu son duraða doðru, hiç; hayali bir yolculuða çýkýp, farklý bir boyutta seyahat ederek, farklý his ve duygulara yelken açtýnýzý fark ettiniz mi?
Ya!.. Siz; daha yaþarken ölmeyi, sonra gömülmeyi, Dünya gününde, Ahiret’in hesabýný vermeyi.. hiç düþündüðünüz
zamanlarýnýz oldu mu?.. Olmadý ise, bir defa denemeye ve daha yaþarken ölmedeki sýrrý keþfetmeye ne dersiniz?..
Veyahut ta eðer, þimdiye kadar hiç düþünmedi iseniz.. þimdi, benimle beraberce bu konuda düþünmeðe var mýsýnýz? Bir defalýk dahi olsa, böyle bir düþünce yolculuða çýkýp.. “KENDÝ MENZÝL’inize doðru biraz yol alýp, bir deneyim yaþamayý düþünür müsünüz???
Ýsteseniz de, istemeseniz de zaten bu menzilin "GARÝP VE MECHUL YOLCUSU" deðil misiniz?
Yoksa; bunlarý düþünmekten korkar da, BÖYLE KONULARI hep geçiþtirir misiniz?.. Þayet, bu konularý geçiþtiriyorsanýz; sonuçta, þahsýnýza özel olarak yaratýlan ve tarafýnýzdan yaþanýlacak olan kaderden de, kaçabiliyor musunuz?
Yani, sizler, kendi menzil’inizin neresindesiniz?..

M E N Z Ý L - 2

ÞÝÝR NO: 160 * 09-01-2009

Bu akþam, her nedense bir baþkayým,
Niçin; bu kadar büyük, telaþtayým?

Dönerek, bir mechûle gidiyorum...
Bu yolu, nedense.. hiç, bilmiyorum?

Hiç istemeden, bir aceledeyim,
Korkunç bir muhasebe içindeyim!...

“Geriye doðru saran bir filimde!”
Gidiyorum.. bilinmeyen, MENZÝL’e...
**
Bütün eþya, çok garip ve hüzünlü,
Neden?. Her þey, bir baþka görünümlü!..

Kalbim ve bütün, zerrelerim sessiz..
Yýðýlmýþým YER’e, vücudum FER’siz.

Bedenim, sanki kaskatý ve cansýz,
Ne kadar garip, ne kadar kimsesiz!

Bir YOL alýyorum.. ki; ben’siz, ben’le
Gidiyorum.. bilinmeyen, MENZÝL’e...
**
Saçlarýmda, birdenbire beyazlaþtý,
neden? Yoksa ansýzýn, kar mý yaðdý?..

Gecenin zifirinde, mezarlýðý...
Alt-üst eden, korkunç bir AYAZ vardý.

Vicdan’ýndan haykýran; o, AH’larým,
Sýrtýmdaki KÜFE’de, GÜNAH’larým!..

“Baðlarý çözülmüþ, dizlerim” ile;
Yolalýrým.. bilinmeyen, MENZÝL’e...
**
Kalbim, sanki; son defalýk, atýþta,
Fersiz gözlerim, donuk bir bakýþta!...

Azrail; sessizce, bir dokunuþta...
Dünya’nýn bütün derdi, kapanýþta.

Kader ise, kendince bir çýkýþ da,
Hareketli ömrün molasý, SON’da.!..

Bir tokat patlatýyorum... Ýblis’e;
Koþuyorum.. bilinmeyen, MENZÝL’e...
**
Vah!. Tüm tüylerim, benziyor dikene,
Neden?. bütün etlerim; lime, lime!..

“Bir zincir vurulmuþ ki, düþünceme!..”
Hem de, bütün gücüme, kuvvetime...

Çaresizce.. boynumu büküyorum,
Bir, “ýþýk tüneli’nden; geçiyorum!..”

Göze görünmeyen, kanatlar ile;
Uçuyorum.. görünmeyen, MENZÝL’e...
**

Gözlerim, son bir veda bakýþýnda
Pazar bitti, kalan.. son, satýþýnda!..

Her biri giymiþ, ak kefenlerini..
Þimdi; beklerler, akibetlerini.

Yerlerde; sýra, sýra; dizi, dizi,
Bir çok; kefen giymiþ, mevta dizili!..

Beni yer’e.. son yatacak, yerime;
Götürürler.. bilinmeyen, MENZÝL’e…
**
MUM(!) söndü, iki hayat(!) kesiþti,
MAT renkler, PARLAK reklere dönüþtü!..

Artýk, “Kader’imin yolu” deðiþti...
Bedenime, BÝÇARELÝK eriþti.

Bu yol’un; en son çýkýþý, MAHÞER’e!..
Þimdi, artýk; BENZERLER’le, el-ele,

Sessizce konuþuyoruz, göz- göze;
Gidiyoruz.. beraberce, MENZÝL’e…
**
Ýbadet, sabýr, sebat ve kanaat,
Daim zikrim, “LAÝLAHE ÝLLALLAH.”

Ayrýca; namaz, oruç, Hac ve zekat,
Yine de kapanmadý. “Açýk hesap!”

Gönlüm; “bir baþka zikir de çekmiþti!”
Bir kuþun kanadý ile yetiþti.

Resûl’e, selâvat; Allah’a hamd’le,
Ancak vardým. Son duraðým, MENZÝL’e.

Konak/ÝZMÝR.
(Not: Menzil’e varýþýn zamaný gibi, þiirin yazýlýþ tarihi de belirsiz.)
Mürsel Münevveroðlu (munevveroglu@hotmail.com)
Sosyal Medyada Paylaşın: