ZÜMRÜT

Þakaðýmdaki kar mý, aklar neyin hazaný?
Þu serpilen sen misin saçlarýma be Zümrüt?
Herbiri bir kristal vitrinimi süsleyen,
Kýraðý mý, çið misin baharýma be Zümrüt?

Kaf daðýnýn arkasý sana yurtmuþ diyorlar.
Seni ölümsüz kýlan bitmez dertmiþ diyorlar.
Üzerine bir yeþil örtü örtmüþ diyorlar.
Yüz mü döndün bitmeyen iþmarýma be Zümrüt?

Küllerinden doðurdun özümü küllerinden.
Ab-u hayat meyiydi içtiðim ellerinden.
Bir masal içindeki rengarenk güllerinden,
Misk kokunla sebepsin zuhuruma be Zümrüt.

Aþk denen bir deryada bak ölüm’ü öldürdün.
Ferhat’a ýþýk oldun, Kamber’leri güldürdün.
Sonsuzluðun içinde sýnýrlarý kaldýrdýn.
Evvelimi can ettin ahirime be Zümrüt.

Nefes denen þey varya hani þu anlýk olan.
O anlýk alýþ veriþ yaþam dense de yalan.
Nefes deðil insaný hayata baðlý kýlan.
Varlýðýn nefes gönül nehirime be Zümrüt.

Mesut’um yüzyýllarýn bitmeyen efsanesi.
Zümrüt Anka aþklarýn kaf daðýndaki sesi.
Bir yaný hasret iþte, bir yaný son nefesi.
Ýn artýk viran gönül þehirime be Zümrüt.

Mesut ALTUNKAYNAK
Sosyal Medyada Paylaşın: