Buruk bir duygu bu, Üstü kapalý sýðdýrdýðým... Böyle kimseler duymasýn diye çabaladýðým... Kýrgýným iþte kimse bilmeden, Gülmem gereken günde üzülürken... Çalmadý hiç bu telefon, Ulaþýlmaz kiþi de deðildim aslýnda, Ýsteyene çok yakýndým, Ama isteyene... Kýrgýným iþte kimseye bahsetmedim Kaç hafta olmuþtu, Kalemi elime almamýþtým, Þimdi yine bugün aldým... Baðýmlýsýyým... Yazmadan duramýyorum, Yalan olmasýn kimseye anlatamýyorum... Yazýnca sakinleþiyor ruhum, Ne yapabilirim ki alýþtým iþte, Bugün aramadý beni kimse... Devamý gelmiyor iþte, Bugün çalmýyor ise sonradan neden çalsýn... Hayýrlý günde yine anladým þunu, Al seccadeyi otur Nur’a karþý, O anlar, O bilir, Geçecek biliyorum... Sosyal Medyada Paylaşın:
Ayfer Genç Åžiirleri
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve/veya temsilcilerine aittir.